Υπάρχουν φορές που μεγάλες μπάντες μετά από, ας πούμε κάποιες αναποδιές, κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν τον ήχο τους και να γράψουν αριστουργήματα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα με τους Accept. Οι Γερμανοί γερόλυκοι βρίσκονταν για αρκετά χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τι κάνανε λοιπόν; Αφού είδαν και απόειδαν με τον Udo, βρίσκουν έναν άγνωστο τραγουδιστή που να έχει παρόμοια χροιά αλλά να έχει μεγαλύτερες φωνητικές δυνατότητες από τον κοντό. Ο Tornillo σαν ένας άλλος Brian Johnson ενώ σέβεται τον προκάτοχό του, βασίζεται στη δική του προσωπικότητα για να γεμίσει τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Το φωνητικό μέρος καλύφθηκε. Από μουσική όμως; Οι Accept έκαναν το προφανές. Επέστρεψαν στις ρίζες, φρέσκαραν και ανανέωσαν τον ήχο τους και αφοσιώθηκαν σ’ αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα- να γράφουν ριφάρες. Το αποτέλεσμα των παραπάνω τιτλοφορείται “Blood Of The Nations” και από το πρώτο κιόλας κομμάτι σκοπεύει να μας πάρει το σκαλπ. Το άλμπουμ μπαίνει τόσο φουριόζο που δε καταλαβαίνεις τι σε χτύπησε. Και η επίθεση δε σταματάει εκεί. Riffs που σε στέλνουν να ψάχνεις στην ντουλάπα για τη φανταστική σου κιθάρα για να αρχίσεις το air guitaring. Rhythm section λιτό και απέριττο που προκαλεί απανωτά αυχενικά. Ένας Tornillo που ξερνάει τα σωθικά του στο μικρόφωνο και το δέσιμο του με την υπόλοιπη μπάντα είναι αξιοθαύμαστο. Πολλοί θα εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους για το αν θα έπρεπε να βρίσκεται ο Udo στο Line up του άλμπουμ. Εγώ προσωπικά ούτε προσωπολάτρης είμαι ούτε δημιουργώ ιερά τοτέμ. Το zeitgeist δεν ευνόησε να δούμε την κλασσική σύνθεση των Accept στο Blood Of The Nations και εν μέρει είναι λογικό να υπάρξουν αντιπαραθέσεις γι’ αυτό το θέμα, μιας και οι Γερμανοί είναι τεράστια μπάντα. Και σαν τέτοια μπάντα δικαιούνται έστω και τόσο αργά να έχουν το δικό τους Back in Black. Το δικό τους Painkiller. Το δικό τους Heaven and Hell.
9/10
Γιώργος Τσινάνης
