Οι symphonic metallers Eleine επιστρέφουν τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους με τη δεύτερη κατά σειρά full-length κυκλοφορία τους, με τίτλο “Until The End”. Πρόκειται για μία πενταμελή female-fronted μπάντα από το Landskrona της Σουηδίας.
Οι λέξεις female-fronted και symphonic προσδίδουν επακριβώς τον ήχο του συγκροτήματος: μία αιθέρια φωνή, αυτή της Madeleine “Eleine” Liljestam, με τη συνοδεία του κιθαρίστα Rikard Ekberg με καθαρά και λίγο πιο growls – σε ορισμένα σημεία – φωνητικά, καθοδηγούν αργές μελωδίες, με έντονη την παρουσία των πλήκτρων του Sebastian Berglund. Δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι άλλο από μία μπάντα που δραστηριοποιείται στο female-fronted symphonic metal. Τα 11 κομμάτια που απαρτίζουν το δίσκο διακατέχονται από μία ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, αρκετά καλή για να ηρεμήσουν κάποιον και να του χαρίσουν κάποια λεπτά ευφορίας. Από κει και πέρα τίποτα άλλο: καμία καινοτομία, καμία πρωτοτυπία, υποτονικότητα. Από την αρχή έως και το τέλος του δίσκου ακούγεται το ίδιο μοτίβο, χωρίς κάποια διαφοροποίηση, χωρίς να έχει ο δίσκος κάτι να δώσει στον ακροατή. Στην αρχή γίνεται μία προσπάθεια με το ‘The End Echoes’, που είναι κάπως πιο ζωντανό, αλλά δεν είναι αρκετό. Η παραγωγή είναι πολύ καθαρή, όπως θα απαιτείτο στο είδος αυτό, με τα φωνητικά και τα μουσικά όργανα να ακούγονται, χωρίς αλληλοεπικαλύψεις. Το μπάσο και τα drums είναι αρκετά πιο πίσω, αλλά υποτίθεται πως σε ένα symphonic metal δίσκο προτεραιότητα έχουν οι κιθαριστικές μελωδίες και τα φωνητικά, ιδίως όταν είναι γυναικεία.
Συνολικά, το “Until The End” δεν παρέχει κάτι, έτσι ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Μία ακόμα female-fronted μπάντα που επιλέγει για μία ακόμη φορά το symphonic metal, χωρίς καμία διαφοροποίηση από τις υπάρχουσες του είδους. Ενδεχομένως οι fans του συγκεκριμένου είδους να αναγνωρίσουν κάποια εξέχοντα στοιχεία. Ωστόσο, το album είναι εξαιρετικά μονότονο και κουραστικό, εξαιτίας του ότι έχει τόσο επίπεδες συνθέσεις.
5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
