Οι Damnation Angels πρέπει να είναι γνωστοί στους οπαδούς του symphonic power metal, αφού το 2012 είχαν κάνει αρκετή εντύπωση με το ντεμπούτο τους “Bringer Of Light”. Ήταν τόσος ο θόρυβος γύρω από το όνομα τους, που η Massacre αναγκάστηκε να τους προσφέρει ένα συμβόλαιο, με το οποίο κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους και τρία χρόνια μετά πλέον, τη δεύτερη και πολύ-αναμενόμενη δουλειά τους, “The Valiant Fire”. Για όσους δεν γνωρίζουν την μπάντα, οι Damnation Angels αποτελούνται από 3 άτομα, τα αδέρφια John και Will Graney (τύμπανα και κιθάρες / ενορχηστρώσεις αντίστοιχα) και τον πολύ ταλαντούχο Νορβηγό τραγουδιστή Per Fredrik “Pelle K” Asly.
Όσον αφορά το symphonic metal, γενικά νομίζω ότι έχει παραγίνει το κακό. Πλέον οι μπροστάρηδες της σκηνής, Nightwish και Kamelot (άντε βάλτε και Rhapsody Of Fire) παραπαίουν και γενικά η power metal έκφανση του συμφωνικού ήχου έχει πέσει αρκετά, κάνοντας πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις ακραίες metal προτάσεις. Ευτυχώς οι Damnation Angels, αν και δεν κάνουν κάτι το τρομερά διαφορετικό, τουλάχιστον έχουν έμπνευση σε αυτό που κάνουν. Το “The Valiant Fire” έχει πολύ πιο μπροστά το συμφωνικό στοιχείο από ότι είχε το ντεμπούτο τους, ενώ γενικά είναι και αρκετά πιο δύσκολο στο άκουσμα του, αφού και τα progressive στοιχεία είναι αρκετά πιο μπροστά πλέον. Η αλήθεια είναι ότι όταν οι Damnation Angels βάζουν τα metal στοιχεία μπροστά, μου θυμίζουν αρκετά τους Harmony (π.χ. στο 2ο κομμάτι του δίσκου “Icarus Syndrome”), ενώ τα συμφωνικά στοιχεία μόνο με τους Nightwish και Kamelot θα μπορούσαν να συγκριθούν.
Ο δίσκος ρέει ομαλά στα αυτιά μου και το παράπονο που θα πω για άλλη μια φορά, κάτι που δεν καταλαβαίνω και πρέπει να είναι άγραφος κανόνας, είναι οι διάρκειες των κομματιών και γενικά όλου του δίσκου. Για μια ακόμη φορά σε ένα δίσκο, τα κομμάτια μοιάζουν να είναι εσκεμμένα τραβηγμένα, όπως το 9-λεπτο μπαλαντοειδές “The Frontiersman”, το οποίο έχει ένα τελείως αχρείαστο prog / συμφωνικό instrumental μέρος στη μέση του κομματιού.
Γενικά όμως, οι ενορχηστρώσεις, οι μελωδίες και η μαγευτική φωνή του Asly με κερδίζουν, όσο και να παραπονιέμαι για τις μεγάλες διάρκειες. Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, το “Finding Requiem”, είναι απλά ένας symphonic metal ύμνος με μια καταπληκτική μελωδία στο ρεφρέν του. Πολύ καλά και τα “This Is Who We Are”, “Everlasting” και “Under An Ancient Sun” στο οποία βγαίνει μπροστά η μελωδία. Το πολύ καλό instrumental “The Fire Inside” δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο είναι instrumental, αφού ο Asly θα μπορούσε να κάνει θαύματα με τη φωνή του. Την eurovision μπαλάντα “The Passing” απλά την προσπερνάω.
Θα περίμενα από τον Scott Atkins (Cradle Of Filth, Sylosis) καλύτερο αποτέλεσμα στο mixing και το mastering, αφού σε αρκετές περιπτώσεις τα ορχηστρικά μέρη στην κυριολεξία ‘καβαλάνε’ το metal στοιχείο και το εξαφανίζουν. Πάντως το “The Valiant Fire”, αν και ακούγεται πιο μεστό και ολοκληρωμένο συνθετικά, είναι στα ίδια στάνταρ με το ντεμπούτο των Damnation Angels. Οι οπαδοί του συμφωνικού power metal μάλλον θα το αγαπήσουν. Προσωπικά είχα πολύ ευχάριστες ακροάσεις, αλλά μάλλον θα μπει στο ράφι γρήγορα ο δίσκος, λόγω της μη πρωτοτυπίας του.
6,5 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]