Το ότι έχω να κάνω με μια μπάντα που δημιουργήθηκε από μπασίστα σίγουρα μου λέει πολλά ευθύς εξαρχής. Ας μην παρεξηγηθούμε, δεν είναι τόσο θέμα συμπάθειας όσο αποφυγής των συνηθισμένων. Το κλασικό μοτίβο είναι να πέφτεις πάνω σε κάποιον κιθαρίστα που να δουλεύει πάνω στο project ‘η αφεντιά μου κι οι ακόλουθοι’. Anyway, εκτός από τον μπασίστα και δημιουργό Ronnie Konig λοιπόν συναντάμε τον γνωστό και μη εξαιρετέο Goran Edman (το όνομα Malmsteen ελπίζω να σας κάλυψε!) του οποίου οι φωνητικές ικανότητες έχουν δοκιμαστεί υπέρ του δέοντος. Μετά από όλη αυτή την εισαγωγή καιρός να μπούμε στο ψητό. Καθότι δεν μπορώ να πω ότι είναι ο θερμότερος υποστηρικτής και ακροατής του power metal ιδιώματος, πολλές φορές και με τις κατάλληλες προσμίξεις είμαι ικανή τουλάχιστον να το ανεχτώ. Ο συγκεκριμένος δίσκος λοιπόν για μένα είναι στην υποκειμενική μου κλίμακα μια αρκετά συμπαθητική δουλειά. Ξεκινώντας με μια αρκετά progressive εισαγωγή με προδιαθέτεσαι ευχάριστα. Σε γενικές γραμμές είχε κάποια πολύ ενδιαφέροντα θέματα κυρίως στο μπάσο, με την jazz διάθεση του δημιουργού να καταβάλλει ανά σημεία ολοκληρωτικά την μεταλλική κλασικούρα, βρίσκοντάς με σύμφωνη μ’ αυτό και όλα τ’ άλλα είναι καλοστημένα και στη θέση τους. Μικρή παρατήρηση: σίγουρα προτιμώ την πιο ‘γρεζάτη’ εκδοχή της φωνής του Edman. Κατά τα άλλα το concept είναι καθαρά ιστορικό και πραγματεύεται τις σχέσεις στοργής που είχε αναπτύξει η ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τους Πέρσες (!). Μπορεί πολλοί από σας αυτή τη στιγμή να κοιτάτε το κείμενο με μισό μάτι, αλλά σίγουρα αυτό το concept διαφοροποιεί το ‘The Eyes Of Power’ από τον προηγούμενο δίσκο της μπάντας (ναι, έχουν κι άλλον!). Οι οπαδοί του ιδιώματος και του Malmsteen πιστεύω πως θα το εκτιμήσουν.
6,5/10
Αγγελική Καπίρη
