Να, κάτι τέτοια δεν μπορώ. Σαν χθες θυμάμαι να περνάω ένα απόγευμα στην ταράτσα γνωστού ξενοδοχείου στην Αθήνα με την Helena Iren Michaelsen στα πλαίσια της προώθησης του πρώτου προσωπικού δίσκου της τραγουδίστριας των Imperia. Τι θέλετε να πείτε ότι αυτό έγινε πριν δεκαπέντε χρόνια;
Δεκαπέντε χρόνια λοιπόν έχουν περάσει και τόσα χρόνια χρειάστηκε για να έχουμε το “Chapter II” του “A Woman’s Diary”. Μεγάλη διαφορά (εκτός από το χρονικό διάστημα) είναι ότι στο “Chapter I” πρακτικά έπαιζε όλη η μπάντα της ενώ τώρα τα πάντα έχουν γίνει από τον παραγωγό Oliver Phillipps. Κάτι το οποίο όμως μάλλον δεν βγήκε σε κακό μιας και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ενδιαφέρον.
Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση το γεγονός πως η δισκογραφική δεν κρέμασε πάνω σε αυτήν την δουλειά την κλασική στάμπα του symphonic metal γιατί θα το αδικούσε. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτή την δουλειά ως symphonic metal, πιο πολύ φέρνει στον νου ένα soundtrack συναισθημάτων παρά έναν metal δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι το album ελάχιστες φορές σκληραίνει με τα πιο πολλά κομμάτια να είναι μελωδικά, αρκετά σκοτεινά όμως. Υπάρχουν αρκετές πειραματικές στιγμές όπως το πιο σκληρό “Imprisoned” ή το beat-άτο “My Desire”. Αλλά κομμάτια όπως τα “Never Again” και “Happy Birthday” είναι αυτά που εντυπωσιάζουν.
Δεν θέλω να εμβαθύνω πολύ στους στίχους που είναι προσωπικοί και πραγματικά δένουν πανέμορφα με τα τραγούδια. Αξίζει να αναφέρω απλά ότι μιλάμε για βιωματικούς στοίχους από την πολυτάραχη ζωή της Helena.
Ξεκίνησα να ακούσω αυτό το album με μισή καρδιά να πω την αλήθεια. Όμως χάρηκα πραγματικά από την ποιότητα και την ποικιλία του. Σαφώς πολύ ανώτερο συνθετικά απ’ ότι έχει κάνει η Helena με τους Imperia εδώ και αρκετά χρόνια. Το “Chapter II” είναι μια δουλειά που δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε metal ακροατήριο, το αντίθετο μάλλον μπορώ να πω. Αξίζει την προσοχή σας.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
