Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, παίζεται μπάλα υψηλών επιδόσεων στο doom metal γήπεδο, καθώς και σε όλα τα συγγενή παρακλάδια του. Η τριάδα από την Florida κυκλοφορεί τον διάδοχο του ομώνυμου album του 2018, διατηρώντας το σερί κυκλοφοριών ανά δύο χρόνια που ξεκίνησαν με το ντεμπούτο EP τους “In The Hands Of The Betrayer”, ένα χρόνο μετά τη δημιουργία τους, το 2014. Ο βασικός πυρήνας του σχήματος πλαισιώνεται στο “In A Pallid Shadow” από δύο session μουσικούς. Συγκεκριμένα, από τον drummer Dan Konopka και έναν επιπλέον κιθαρίστα, που είναι μάλιστα παλιός γνώριμος της ελληνικής σκηνής λόγω της συμμετοχής του στους Nightfall: τον Evan Hensley.
Οι Northern Crown έχουν κάτι από τη Sabbath-ική αύρα του παρελθόντος, η οποία ίσως λείπει από το εμβαπτισμένο στην κουλτούρα του drone/sludge, τοπίο των περισσότερων σημερινών σχημάτων της σκηνής. To “In A Pallid Shadow” ικανοποιεί την ανάγκη σου να ακούσεις κάτι μοντέρνο και καλοπαιγμένο, που εκτυλίσσεται γρήγορα και κατεβαίνει σαν νεράκι. Με την βοήθεια ενός Hammond που ακούγεται σχεδόν σε κάθε τραγούδι, πασπαλίζουν τον doom πυρήνα των συνθέσεων τους με παραδοσιακό 70s hard rock μεσαίων ταχυτήτων και επικής διάθεσης. Οι στίχοι τους είναι εξαιρετικά καλογραμμένοι και εκπλήσσουν ευχάριστα, καθώς ξεφεύγουν από τη γνωστή θεματολογία του συγκεκριμένου ιδιώματος. Όμως, το μεγαλύτερο προτέρημα του δίσκου και μάλλον του συγκροτήματος γενικά, είναι τραγουδιστής Frank Serafine. Ο Τεξανός μοιάζει να είναι μια μίξη δύο εκ των κορυφαίων τραγουδιστών του ιδιώματος, του Rob Lowe και του Messiah Marcolin, χωρίς όμως να στερείται προσωπικού και αναγνωρίσιμου ύφους.
Τα φωνητικά δεν είναι η μόνη ομοιότητα που μοιράζονται οι Northern Crown με τους Solitude Aeturnus και Candlemass αντίστοιχα. Το σχήμα βαδίζει στα χνάρια αυτών των δύο σχημάτων, ενώ εμφανίζει παράλληλα μια μεγάλη γκάμα διάφορων άλλων επιρροών. Για παράδειγμα, το “The Last Snowfall”, μας ξανασυστήνει την απαράμιλλη γοητεία του κλασσικού “Gypsy” των Uriah Heep, ενώ επιρροές από εκείνους ακούμε επίσης στο “A Vivid Monochrome”. Το τραγούδι αυτό, φιλοξενεί ίσως το ωραιότερο κιθαριστικό solo που έχω ακούσει μέχρι στιγμής για φέτος, καταφέρνοντας να είναι απόλυτα old-school αλλά ταυτόχρονα καθόλου παλαιικό. Από κοντά και το retro-psychedelic συναίσθημα του “Girl In The Raven Mask” των Avatarium στο εισαγωγικό “Leprosarium”. Βέβαια, η μπάντα διαθέτει σαφώς χαμηλότερες ταχύτητες και επικότερη ενορχήστρωση από τους Σουηδούς. Το rhythm section παίρνει άριστα, όντας καλοδεμένο και αποτελεσματικό σε κάθε διαφορετική πρόκληση που καλείται να υπηρετήσει κατά τη διάρκεια του δίσκου.
Στιγμές όπως το αριστουργηματικό “Observing” δεν νομίζω να αφήσουν κανένα φίλο του ποιοτικού, κλασικού heavy metal παραπονεμένο. Ωστόσο, το “In A Pallid Shadow” έχει ξεχωριστή αξία για ένα του στοιχείο που μπορεί και να προέκυψε κατά λάθος. Το ευφυές με την κυκλοφορία αυτή δεν είναι το αντικείμενό της με τη στενή έννοια (που για ορισμένους που δεν αγαπούν το doom μπορεί να φαίνεται είτε ως κάτι παλιομοδίτικο είτε ως κάτι που μπορεί να μην τους αφορά) αλλά η προσέγγιση που επιφυλάσσει (ίσως ακόμη κι άθελά τους) που είναι πράγματι επίκαιρη με πρώτη και καλύτερη τη ματιά του στο ζήτημα των κιθαριστικών solos. Με το παίξιμο της Leona Hayward και του Zachary Randall να είναι αυτό που είναι, δηλαδή καλοκουρδισμένο και σύγχρονο, μακριά από παλαιολιθικές μανιέρες και αχρείαστους θεατρινισμούς. Κάποιος μου είπε ότι το μισό που λείπει από την παρακάτω βαθμολογία, αφήνουμε να το συμπληρώσει μόνος του ο χρόνος.
9,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
