Να που το Ισραήλ έχει ξεκινήσει δυναμικά να μπαίνει με αρκετές κυκλοφορίες στο heavy metal. Οι Desert υπάρχουν από το 2002 και μόλις φέτος έχουν φτάσει στη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, με το “Never Regret”. Χωρίς να έχω πρότερη γνώση για το σεξτέτο, υποστηρίζουν ότι παίζουν κάτι που ονομάζουν dark epic metal. Όμορφα, σκέφτηκα, δεν θα ακούσω πάλι μια κόπια των Rhapsody. Το όνομα του Ralf Scheepers στα guest με έκανε να θέλω να ακούσω το δίσκο ακόμη περισσότερο.
Το “Never Regret” ξεκινά βεβαίως με το απαραίτητο ορχηστρικό intro, το “Chasing the Prey”, το οποίο είναι αρκετά καλό, ονειρικό και σε βάζει σε μια επική κατάσταση από τις πρώτες νότες του. Το “Assassin’s Fate” που ανοίγει ουσιαστικά το δίσκο, μπαίνει πολύ δυνατά, με δίκασες, twin guitars και όλα τα στοιχεία που θα περίμενε να ακούσει κανείς από μια epic metal μπάντα. Οι μινόρε κλίμακες που χρησιμοποιούν οι Desert, καθώς και η βαριά και βαθιά φωνή του Alexei Raymar , προσδίδουν αυτό το dark feeling και διαφοροποιούν την μπάντα λιγάκι, από τις υπόλοιπες συμφωνικές επικές μπάντες. Στο ίδιο σχεδόν μοτίβο κινούνται και τα υπόλοιπα κομμάτια στο δίσκο, με τους Desert να προσπαθούν αρκετές φορές να βάλουν και κάποια μελωδικά στοιχεία μπροστά, ειδικά στις κιθάρες και στα ρεφρέν τους. Το επόμενο κομμάτι “Son of a Star” δεν μου λέει και πολλά, αφού οι επιρροές από ‘μινορικούς’ Rhapsody είναι εμφανέστατες, ενώ το “The Wolf’s Attack” είναι ένα αρκετά καλό κομμάτι με ένα πολύ όμορφο ρεφρέν και πολλά στοιχεία που παραπέμπουν σε Bach, λόγω της χρησιμοποίησης οργάνου. Το ομώνυμο “Never Regret” περνάει τελείως απαρατήρητο, αφού είναι αρκετά βαρετό χωρίς καμία μελωδία, riff ή κάτι τέλος πάντων να με τραβήξει. Τα πράγματα είναι χειρότερα στην μπαλάντα “The Road to You”, όπου υπάρχουν και κάποια γυναικεία guest φωνητικά από την Infy (Ισραηλινή gothic metal φωνή), η οποία είναι απίστευτα βαρετή χωρίς να προσδίδει κάτι.
Εκεί που είχα το άλμπουμ ξεγραμμένο, έρχεται το “1822” με τον Ralf Sceepers να με κάνει να προσέξω πάλι τους Desert. Ωραία, πρωτότυπη, δυνατή, μελωδική σύνθεση, με τον Scheepers να δίνει ρέστα όπως πάντα και την εναλλαγή των χροιών του Raymar και του Scheepers να δουλεύει υπέρ του κομματιού. Το “Flying Dutchman” (μάλλον έχει επηρεαστεί από την γνωστή όπερα του Wagner) που ακολουθεί, νομίζεις ότι θα είναι η folk πλευρά των Desert, λόγω του βιολιού που ανοίγει το κομμάτι. Το τραγούδι είναι και πάλι πολύ ενδιαφέρον, με dark χροιές και ένα αρκετά οπερατικό ρεφρέν. Το “Final Journey” επιστρέφει στα πιο εμπορικά μονοπάτια, με τις Rhapsody επιρροές να είναι και πάλι εμφανείς. Το 7-λεπτό epic του δίσκου “Imperial Eagle”, είναι απλά επικό και πολύ καλό κομμάτι. Αρκετά συμφωνικό και θεατρικό, με ένα πολύ ωραίο ρεφρέν και αρκετά όμορφα θέματα και ρυθμούς και ίσως το καλύτερο του δίσκου. Το “Never Regret” κλείνει με το “Invincible”, το οποίο παραπεμπει σε μια πιο power metal πλευρά των Desert και δείχνει μια διάθεση πειραματισμού από την μπάντα, κάνοντας τα πράγματα αρκετά ενδιαφέροντα.
Το “Never Regret” είναι δυστυχώς αρκετά άνισο, αλλά και αρκετά ενδιαφέρον. Έχοντας σαν βασική επιρροή τους Rhapsody και την θεατρικότητά τους, οι Desert προσπαθούν να διαφοροποιηθούν βάζοντας αρκετές μινόρε κλίμακες στα τραγούδια τους, κάποιες Alestorm επιρροές αλλά και κάποια thrash ‘φινιρίσματα’, τα οποία ακούγονται κυρίως στα κιθαριστικά riff. Ο δίσκος σίγουρα δεν είναι ένα κακό άκουσμα, αλλά πιστεύω ότι οι Desert θέλουν ακόμη χιλιόμετρα συνθετικά για να κάνουν με επιτυχία αυτό που θέλουν. Οι οπαδοί του symphonic epic metal θα βρουν πολλές καλές στιγμές στο “Never Regret”. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα πρέπει να διαλέξουν μια άλλη μπάντα, αν θέλουν να ξεκινήσουν το ταξίδι τους στο συγκεκριμένο μουσικό είδος.
6 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
