Όχι δεν θα κάτσω να αναλωθώ στο πόσο μεγάλη μπάντα ήταν οι In Flames και στο πόσο συνέβαλλε στη διαμόρφωση του ήχου του μελωδικού death metal με δίσκους σαν τα “Whoracle” και “The Jester Race”. Και σίγουρα όποιος περιμένει οι In Flames να γυρίσουν σε αυτό τον ήχο, μάλλον είναι αφελής. Όσο για εμένα, το “Reroute To Remain” μάλλον είναι ο τελευταίος δίσκος των Σουηδών στον οποίο μπόρεσα να βρω κάποια καλά στοιχεία.
Είναι ένα εντελώς χαμένο στοίχημα λοιπόν το να ακούσει κανείς το “Battles”, μετά τα τραγικά “Sounds Of A Playground Fading”, “A Sense Of Purpose”, “Come Clarity” και ειδικά το “Soundtrack To Your Escape”; Μάλλον ναι, αν περιμένεις να ακούσεις μια melodic death metal μπάντα. Οι In Flames έχουν μπει για τα καλά σε αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο alternative metal, έναν καθαρά αμερικάνικό ήχο, με πολλά hooks, απλοποιημένα κομμάτια και μελωδίες. Θα έπρεπε ίσως να αλλάξουν και το όνομά τους μετά την αποχώρηση του Jesper Strömblad; Ναι ίσως. Αν κάποιος κάτσει να ακούσει πάντως το “Battles” βάζοντας στο μυαλό του το παρελθόν της μπάντας, μάλλον θα απογοητευτεί.
Ο δίσκος είναι πάντως πολύ καλύτερος από τις προηγούμενες απογοητευτικές προσπάθειες των In Flames. Τουλάχιστον προσωπικά βρήκα αρκετά κομμάτια τα οποία μου άρεσαν. Το “Drained” που ανοίγει το δίσκο, είναι πολύ μελωδικό και ίσως περιέχει ένα πολύ εθιστικό ρεφρέν, με τον Anders Fridén να δείχνει ότι έχει καλυτερέψει πολύ στα φωνητικά του. Το “The End” με την παιδική χορωδία, το είχαμε ακούσει πολύ πιο πριν την κυκλοφορία του δίσκου, συνεχίζει με ωραία riffs, με πολύ καλή δουλειά στις μελωδικές κιθάρες και με αρκετά ενδιαφέροντα κοψίματα. Το “Like Sand” είναι πιο ατμοσφαιρικό και πάντα μελωδικό, δεν μπορώ να πω ότι μου δεν μου έκανε κάποια εντύπωση. Το “Through My Eyes” speed-άρει επικίνδυνα, σε σημείο που αρχίζεις κάπως να σκέφτεσαι το παρελθόν της μπάντας, με τα melodeath riffs του.
Εκεί όμως που οι In Flames δείχνουν ότι έχουν ακόμα καλές ιδέες και μπορούν να δουλέψουν σε μια κατεύθυνση, είναι στο επτάλεπτο “Wallflower”. Σίγουρα υπάρχουν τα alternative στοιχεία αλλά οι μελωδίες, η ατμόσφαιρα, το όλο στήσιμο του τραγουδιού, τα grooves του και όλο το συναίσθημά του, δίνουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Από εκεί και πέρα όμως, το “Battles” σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα δυνατό σύνολο, αφού μόνο τα προαναφερθέντα κομμάτια ξεχωρίζουν από την μετριότητα. Υπάρχουν πάρα πολλά fillers, η απαίσια μπαλάντα “Here Until Forever” και γενικά μια αίσθηση κούρασης από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο και στυλ κομματιών. Τα πράγματα είναι πολύ απλουστευμένα στο “Battles” και αυτό καταντάει κουραστικό. Παρόλα αυτά, ο μελωδίες, οι δισολίες, κάποιες καλές ιδέες και κάποια ενδιαφέροντα riffs, υπάρχουν διάσπαρτα σε όλο το δίσκο.
Όχι, οι In Flames σίγουρα δεν έχουν επιστρέψει στο παλιό καλό melodeath και σίγουρα δεν έχουν κάτι πρωτότυπο να δείξουν με το “Battles”. Το μόνο που έχουν να επιδείξουν σαν κάτι καινούριο, είναι η χρησιμοποίηση περισσότερων ηλεκτρονικών στοιχείων, ειδικά στα bonus κομμάτια. Γενικά, θα ήταν καλύτερο οι παλιοί οπαδοί της μπάντας να μείνουν μακριά από το δίσκο άλλα ακόμη και οι οπαδοί του alternative metal, δεν θα βρουν πάρα πολλές στιγμές που θα τους συγκινήσουν. Σίγουρα ένας άνισος και μέτριος δίσκος το “Battles” αλλά σίγουρα δεν είναι σκουπίδι και είναι μια ελπίδα για το μέλλον, αφού είναι πολύ καλύτερος από τις τελευταίες προσπάθειες της μπάντας. Αυτό μόνο αν το θελήσουν και οι ίδιοι οι In Flames…
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
