Περιμέναμε αρκετά χρόνια για την επάνοδο των InnerWish. Έξι χρόνια μετά το αρκετά καλό “No Turning Back”, μια από τις πιο σημαντικές ελληνικές μπάντες, επιστρέφει και επιστρέφει δυνατά. Είναι πραγματικά πολύ ωραίο να βλέπεις μπάντες οι οποίες έχουν αντιμετωπίσει αρκετά προβλήματα (ας μου δείξει κάποιος μια ελληνική μπάντα που δεν έχει από αυτά), να μην το βάζουν κάτω και να προσπαθούν ακόμη πιο σκληρά. Έτσι και αλλιώς, με την καταξίωση που έχει η εν λόγω μπάντα, θα ήταν άτοπο να μην προσπαθήσουν περισσότερο.
Καινούριες παρουσίες για τους InnerWish, οι Γιώργος Εικοσιπεντάκης στα φωνητικά, που έχει το δύσκολο ρόλο να συνεχίσει το έργο του Μπάμπη Αλεξανδρόπουλου και ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης στα τύμπανα, ο οποίος μάλλον αποδεικνύεται ότι είναι το λάδι στο γρανάζι της μηχανής των InnerWish. Κι αυτό επειδή έχει γράψει σχεδόν όλους τους στίχους στο δίσκο αλλά έχει συμβάλει και στη σύνθεση αρκετών κομματιών.
Θα τολμούσα να πω ότι οι InnerWish, με τον ομώνυμο δίσκο, κάνουν μια επανεκκίνηση στην καριέρα τους, σηματοδοτώντας μια καινούργια εποχή για τη μπάντα. Μπορεί να μένουν πιστοί στο μελωδικό power/heavy metal, αλλά τα πάντα εδώ ακούγονται αρκετά πιο σύγχρονα, πιο μελετημένα και αρκετά πιο λεπτομερή. Σε κάθε νότα και κάθε μέτρο φαίνεται το πόσο έχει δουλέψει η μπάντα για να βγάλει ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Οπότε, τι ακούμε στο “InnerWish”; Όπως είπαμε μελωδικό power/heavy metal, το οποίο άλλοτε πάει προς Kotipelto, Savatage, Dio, Stratovarius (η λίστα μπορεί να μεγαλώσει επικίνδυνα), και άλλοτε – αλλά λιγότερο – σε Judas Priest/Saxon πλευρά (“Roll The Dice”). Δεν λείπουν βέβαια και κάποιες επικές/ατμοσφαιρικές στιγμές, όπως τα “Rain Of A Thousand Years” και “Tame The Seven Seas”.
Το καλό με τους InnerWish είναι ότι παρόλο που δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, έχουν τρομερή έμπνευση. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών αποτελείται από φοβερά ρεφραίν που είναι το δυνατό σημείο του δίσκου, έξυπνες ενορχηστρώσεις, στιβαρό rhythm section και πάνω από όλα, θα το πω ξανά, έμπνευση. Σε αρκετές περιπτώσεις ακούμε αρκετά σύγχρονα περάσματα, ειδικά στο rhythm section της μπάντας, που παραπέμπει σε πιο σκληρές καταστάσεις. Το όλο εγχείρημα έχει γίνει με τέτοιο τρόπο και τόσο έξυπνα που δένει απόλυτα με το γενικό ύφος του δίσκου και των InnerWish.
Προσωπική αδυναμία, τα κομμάτια που έχουν έναν ανατολίτικο αέρα, τα “Broken”, “Serenity” και ίσως το κορυφαίο του δίσκου “Machines Of Fear”. Εξαιρετικό και το κλείσιμο “Tame The Seven Seas”, που δίνει μια πιο επική χροιά στο δίσκο, με τις χορωδίες να είναι πιο μπροστά και τον Εικοσιπεντάκη να σε κάνει να ανατριχιάζεις με το “I have to make it on my own”. Για τα πολλαπλά εγκεφαλικά που θα πάθει κάποιος ακούγοντας το “Rain Of A Thousand Years”, δεν μιλάω καν.
Στο άρτιο αποτέλεσμα συμβάλλει και μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχω ακούσει από ελληνική μπάντα. Οι Φώτης Bernardo, Θύμιος Κρίκος, Fredrik Nordstrom/Henrick Udd (Sabaton, Hammerfall, At The Gates, Soilwork) και Peter In De Betou (Arch Enemy, Dark Tranquility, Dimmu Borgir) έχουν δώσει τα μέγιστα για να ακούμε ένα καθαρό, κρυστάλλινο, δυνατό αλλά και σύγχρονο ήχο.
Όσον αφορά το μεγάλο στοίχημα της μπάντας που ακούει στο όνομα του Γιώργου Εικοσιπεντάκη, πραγματικά δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν κάτι καλύτερο. Οι ερμηνείες του στα κομμάτια είναι ουσιώδεις, με περίσσιο πάθος και πάνω από όλα χωρίς υπερβολές. Η καινούρια φωνή της μπάντας δίνει μια ακόμη πιο μελωδική μορφή στο προφίλ της αλλά όποτε χρειάζεται δίνει και το απαραίτητο γρέζι και τη δύναμη για να βγάλει προς τα έξω και την πιο σκληρή πλευρά. Μεγάλη δουλειά και από τους δυο κιθαρίστες, τον Θύμιο Κρίκο και Μανώλη Τσίγκο, οι οποίοι ντύνουν τα κομμάτια με απίστευτα κιθαριστικά σόλο αλλά και με riffs, τα οποία μπορούν να διδαχθούν σε σεμινάρια, για το πως πρέπει να γράφεις σε ένα μελωδικό power/heavy σχήμα.
Το μόνο παράπονο που έχω από το “InnerWish”, είναι το μόνιμο παράπονο που έχω από τις ελληνικές μπάντες. Η μεγάλη διάρκεια που φτάνει την μία ώρα και δέκα λεπτά. Σε τόσο μεγάλη διάρκεια, είναι αδύνατο να μην έχει κάποιες στιγμές που δεν θα είναι στο γενικό καλό κλίμα, όπως τα “Through My Eyes” και η αχρείαστη μπαλάντα “Cross The Line”.
Οι αδύναμες στιγμές του δίσκου, είναι στιγμές όμως που άλλες μπάντες θα ήθελαν πολύ να έχουν γράψει. Με αυτά, το μόνο που έχω να πω, είναι ότι οι InnerWish, κάνουν το παραπάνω βήμα και απλά αποστομώνουν τους πάντες, με έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2016, που αποδεικνύεται από πολύ νωρίς πολύ καλό για την ελληνική σκηνή. Το “InnerWish”, θα μου επιτρέψετε να πω, ότι είναι με διαφορά το καλύτερο album των Ελλήνων melodic metallers και ότι ελπίζω να βρουν τη θέση που τους αξίζει στην Ευρωπαϊκή σκηνή. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Απλά επενδύστε.
9/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
