AlbumsΚριτικές

Rotting Christ – Rituals (Season Of Mist)

[Option A]
Η αναμονή έφτασε επιτέλους στο τέλος της. Η σημαντικότερη και μεγαλύτερη Ελληνική metal μπάντα κυκλοφορεί την 12η δισκογραφική της δουλειά, δείχνοντας ότι αντέχει την σκληρή πάροδο του χρόνου. Κατα την άποψη μου, οι Rotting Christ έχουν αντέξει στη σκληρή Ευρωπαϊκή black metal σκηνή, για ένα και μόνο λόγο. Πάντα εξελίσσονται και πάντα έχουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Από την αρχή της καριέρας τους, που ξεκίνησαν σαν μια grindcore μπάντα και τελικά κατέληξαν στο black metal με το ντεμπούτο τους “Thy Mighty Contact” και το κλασσικό πλέον “Non Serviam”, από τότε έχουν εντάξει στον ήχο τους, χωρίς φόβο, διαφορετικά είδη της heavy metal, από το gothic μέχρι το κλασσικό metal.

Το “Rituals” είναι η φυσική συνέχεια του “Κατά τον δαίμονα εαυτού” – το οποίο δεν μπορώ να πω βέβαια ότι με ενθουσίασε – και κλείνει την θεματολογία που ξεκίνησε η μπάντα με το “Theogonia”, η οποία είναι εμπνευσμένη από την μυθολογία και την κουλτούρα, διαφόρων εθνών. Στο “Rituals” οι Rotting Christ πάνε ένα βήμα πιο πέρα, δίνοντας βάση στην ατμόσφαιρα και σε κάποια doom στοιχεία, τα οποία είναι απαραίτητα για το εγχείρημα της θεματολογίας του δίσκου.

Μπορώ να πω ότι οι Rotting Christ επιστρέφουν με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους (εντάξει, είπαμε το “Non Serviam” μάλλον δεν θα το γράψουν ξανά), όχι μόνο συνθετικά αλλά και στο γεγονός ότι έχουν 100% πετύχει αυτό ακριβώς που θέλουν να περάσουν, δηλαδή μια τελετουργική ατμόσφαιρα. Αρκετοί guests με βαριά ονόματα έχουν συμβάλει σε όλη αυτή τη προσπάθεια, με τον Nick Holmes (Paradise Lost, Bloodbath), τον Vorth (Samael) και τον Magus Daoloth (Thou Art Lord), να είναι κάποια από αυτά.

Ο δίσκος κυρίως κινείται σε ατμοσφαιρικά και doom μονοπάτια, χωρίς όμως να λείπει το χαρακτηριστικό μελωδικό black metal στοιχείο και τα blastbeat ξεσπάσματα. Ο δίσκος ξεκινάει με το δυνατό και γρήγορο “In Nomine Dei Nostri”, το οποίο είναι από τα πιο γρήγορα και σκληρά κομμάτια του δίσκου. Το “Ze Nigmar”, κρατάει το ενδιαφέρον αφού οι ρυθμοί πέφτουν και τα doomy στοιχεία είναι πολύ εμφανή, με τον Σάκη, να απαγγέλλει στα Αραμαϊκά τους στίχους. Το “Ελθέ Κύριε”, μάλλον είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο μάλλον το έχετε ακούσει όλοι και είναι η γέφυρα του “Rituals” με το παρελθόν της μπάντας. Ειδική μνεία στη δουλειά της Δανάης Κατσαμένη του Εθνικού θεάτρου, η οποία δεν απαγγέλλει μόνο, αλλά δίνει την απαραίτητη θεατρικότητα στο δράμα της Αράχνης. “Les Litanies De Satan (Les Fleurs Du Mal)” και επιστρέφουμε στις πιο μελωδικές και πιο σκληρές στιγμές των Rotting Christ, ίσως και την πιο ‘διαβολική’ στιγμή του δίσκου, με εφιαλτικά riff και μελωδίες. Το “Apage Satana” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, το οποία ξεκινάει με ρυθμικά τύμπανα – τα οποία μου θυμίζουν Αφρικανική τελετή – και καταλήγει σε ένα κλασσικό μελωδικό Rotting Christ κομμάτι. Η τριπλέτα “For A Voice Like Thunder”. “Konx Om Pax” και ειδικά το “Devadevam” στηρίζεται περισσότερο στην ατμόσφαιρα και στη μελωδία, δίνοντας περισσότερο προς τα έξω τις doom επιρροές του δίσκου.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε έξω τις δυο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ διασκευές, το “Του Θανάτου” του Ξυλούρη και το “The Four Horsemen” των Aphrodite’s Child, τα οποία μόνο διασκευές δεν είναι. Πραγματικά, είναι τραγούδια των Rotting Christ, αφού ουδεμία σχέση έχουν με τα πρωτότυπα. Μέσα από το σκοτεινό και τελετουργικό μείγμα των Rotting Christ, τα δυο αυτά κομμάτια παίρνουν μια άλλη μορφή και απλά διδάσκουν για το πως θα πρέπει να γίνονται οι διασκευές. Η μόνη ένταση, ότι ίσως θα ήταν ενδιαφέροντα κάποια γυναικεία φωνητικά, στο το “Του Θανάτου”, όπως υπάρχουν και στο πρωτότυπο.

Σε όλο το δίσκο έχουμε αρκετές folk καταβολές, που δείχνουν πόσο ολοκληρωμένο είναι το εγχείρημα των Rotting Christ. Ο Σάκης είναι σε φοβερές φόρμες, με τα φωνητικά του να είναι ποικιλόμορφα, ενώ ο Θέμης στα τύμπανα δίνει τρομερά χτυπήματα και σου παίρνει το λαιμό με τα blastbeats του. Η παραγωγή δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις μεγάλες παραγωγές άλλων μεγάλων συγκροτημάτων, καθαρή αλλά και βρώμικη – όσο πρέπει – για να βγάλει το black και τελετουργικό ύφος του δίσκου.

Λέω ξανά, ότι το “Rituals” πετυχαίνει 100% το σκοπό του, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης του, νομίζεις ότι όντως βρίσκεσαι σε ένα ναό που γίνονται οι διάφορες αυτές τελετουργίες. Το κυριότερο από όλα, είναι ότι η έμπνευση πρέπει να χτύπησε τους Rotting Christ στο “Rituals”, αφού τα κομμάτια είναι όλα εμπνευσμένα και με φοβερές μελωδίες, που όπως μόνον οι Rotting Christ ξέρουν να κάνουν. Ναι, επέστρεψαν και επέστρεψαν πολύ δυναμικά, με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους.

8,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]

[Option B]

Τιμή. Αφοσίωση. Τελετουργία. Εξέλιξη. Τέσσερις λέξεις ολοκληρώνουν το πάζλ γύρω από την νέα “τελετουργία” (σ.σ.: “Rituals”) των Rotting Christ, η οποία είναι η δωδέκατη σε μια πορεία είκοσι εννέα ετών.

Το “Rituals” είναι το τέταρτο άλμπουμ από την στροφή του ήχου των Ελλήνων black metallers, όπου η αρχή έγινε με το “Theogonia” το 2007. Ίσως σε αυτό να έπαιξε και καταλυτικό ρόλο και η μεταπήδηση δισκογραφικής στέγης στην –όλο και περισσότερο αναπτυσσόμενη – Season Of Mist από το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Century Media. Για εμένα οι Rotting Christ έπιασαν το μεγαλύτερο σημείο της καριέρας τους με το “Aealo”, τρία χρόνια μετά για να έρθει ένα εξίσου πολύ καλό “Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού” το 2013. Η “τελετουργία” συνεχίζεται λοιπόν τον Φλεβάρη του 2016 με το “Rituals”.

Το “Rituals” δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ στο άκουσμα, θέλει τις ακροάσεις του. Μπορεί στην αρχή να παραξενέψει λίγο αλλά όταν ξεδιπλωθεί μπροστά σου να πάθεις ζημιά με αυτό που θα ακούσεις. Όλη η μαεστρία της μουσικής των Rotting Christ ξεδιπλώνεται μέσα στις δέκα συνθέσεις του δίσκου, στο οποίο συμβάλουν με την συμμέτοχή τους οι Magus (Necromantia; “In Nomine Dei Nostri”), Δανάη Κατσαμένη (Μέλος Εθνικού Θεάτρου; “Ἐλθὲ Κύριε”), Vorph (Samael; “Les Litanies De Satan”[Les Fleurs Du Mal]), Nick Holmes (Paradise Lost, Bloodbath; “For A Voice Like Thunder”) και ο εκπληκτικός Kathir (Rudra; “Devadevam”).

Θέλει επίσης πολλά κότσια να τολμήσεις να διασκευάσεις δυο συνθέσεις οι οποίες είναι άρρητα συνδεδεμένες με την μουσική ποιότητα της χώρας μας. Η πρώτη, “Του Χάροντα Παράγγειλα”, η οποία περιλαμβάνει ποίηση του Γιάννη Κακουλίδη και μουσική του Χριστόδουλου Χάλαρη, το οποίο πρωταρχικά τραγούδησαν ο Αρχάγγελος της Κρήτης, Νίκος Ξυλούρης, μαζί με τον Τραντέλληνα του Πόντου, Χρύσανθο Θεοδωρίδη, είναι να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό κυριολεκτικά από τον τρόπο που το απέδωσαν. Σου σηκώνεται η τρίχα πραγματικά. Για εμένα ίσως και η αγαπημένη στιγμή στο δίσκο. Το δεύτερο είναι το “The Four Horsemen” των αξεπέραστων Aphrodite’s Child των Vangelis & Ντέμη Ρούσσου, μέσα από το ανυπέρβλητο “666 (The Apocalypse of John, 13/18)”. Η ατμόσφαιρα και η τελετουργία σε όλο της το μεγαλείο. Η εν λόγω σύνθεση λαμβάνει μια προσέγγιση αρκετά ιδιαίτερη, η οποία ξεδιπλώνεται όλο και περισσότερο κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής της.

Το μοναδικό αρνητικό το οποίο θα μπορούσα να πω ότι υπάρχει στο δίσκο, είναι το εξώφυλλο, το οποίο θα μπορούσε να είναι κάτι το διαφορετικό και όχι ένα manipulation μιας φωτογραφίας. Αυτό όμως έχει να κάνει με τα προσωπικά μου γούστα. Το μουσικό είναι αυτό που μετράει άλλωστε και σε αυτό έχουν πετύχει φλέβα. Συγχαρητήρια λοιπόν στην μπάντα για την νέα της δουλειά. Τα υπόλοιπα επί σκηνής.

8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

  • Δημήτρης Σταύρος
  • Νίκος Σιγλίδης

X