Δεν γνώριζα τους Ισπανούς Toundra, προτού κληθώ να ακούσω τον καινούργιο τους δίσκο με τίτλο “Hex”. Και όμως, οι Toundra είναι ένα συγκρότημα που υπάρχει εδώ και δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, με μια εντυπωσιακή δισκογραφική παρουσία. Από το 2008 μέχρι τώρα, οι Ισπανοί έχουν κυκλοφορήσει έξι ολοκληρωμένους δίσκους, με το “Hex” να αποτελεί το έβδομο πόνημά τους. Ένα άλμπουμ το οποίο γράφτηκε το 2021, εν μέσω των πρωτόγνωρων καταστάσεων που επέφερε η πανδημία, καταστάσεις τις οποίες χρησιμοποίησαν ως έμπνευση για να γράψουν καινούργια μουσική.
Όντας ένας αμιγώς post-rock δίσκος, ο ακροατής θα πρέπει να περιμένει από το “Hex” ατμόσφαιρα και μελωδία. Και αυτό ακριβώς είναι που μας προσφέρουν οι Ισπανοί. Μια κυκλοφορία που περιέχει εφτά ορχηστρικές, ατμοσφαιρικές και άκρως μελωδικές συνθέσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλους τους προηγούμενους δίσκους τους. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης αντιλήφθηκα πως τα κομμάτια ακολουθούν μια κοινή πορεία, τουλάχιστον στην αρχή τους.
Και αυτό γιατί κάθε τραγούδι ξεκινάει ήρεμα, με αργό παίξιμο στα τύμπανα και στις κιθάρες, με τις τελευταίες να είναι καθαρές και με πιο χαλαρές μελωδίες. Όσο όμως περνάει η ώρα αρχίζει να ανεβαίνει η ένταση, να σκοτεινιάζει η ατμόσφαιρα, οι κιθάρες να γίνονται παραμορφωμένες και η μουσική γενικώς πιο βαριά. Και σε αυτές τις πιο έντονες και δυνατές στιγμές, άλλες φορές η μουσική έχει μια ξεκάθαρη post-rock αισθητική και άλλες φορές ακολουθεί πιο metal μονοπάτια.
Στις δεύτερες περιπτώσεις, όπως είναι φυσικό, η δύναμη της μουσικής «υποχρεώνει» τον ακροατή σε headbanging, αλλά σε ένα κάπως πιο ανορθόδοξο headbaning, καθώς την ώρα που χτυπιέσαι κρατάς τα μάτια κλειστά και ταξιδεύεις πάνω από πολύ όμορφα ηχοτοπία, που δημιουργεί η λυρική μουσική τους. Εννοείται πως γενικότερα η μουσική των Toundra σε μαγνητίζει και σε ταξιδεύει, αλλά οι στιγμές που χτυπιέσαι και σαγηνεύεσαι ταυτόχρονα είναι πιο ιδιαίτερες.
Μου άρεσε, επίσης, σε κομμάτια όπως τα “El Odio, Parte III” και “Ruinas”, που σε κάποια πιο rock περάσματα, τα riffs της κιθάρας είχαν αρκετό groove μέσα τους, καθώς έσπαγε λίγο την post ατμόσφαιρα. Και κάτι τέτοιο συνέβη και στο “Watt”, στο οποίο σε κάποια φάση ακούγονται από το βάθος μελωδίες από σαξόφωνο, που έδωσε στο κομμάτι μια πιο jazz, αλλά ταυτόχρονα και μια πιο ψυχεδελική και space αισθητική, κυρίως εξαιτίας από το πως το είχαν κάνει να ακούγεται. Ήταν περίεργο, αλλά πολύ ωραίο.
Αν έπρεπε να ορίσω ένα κομμάτι ως το αγαπημένο μου, αυτό σίγουρα θα ήταν το τελευταίο, με τίτλο “Fin”. Μία πραγματικά πανέμορφη σύνθεση, αργή, με μελωδίες που ήταν και λυρικές και μελαγχολικές και στενάχωρες, όπως ακριβώς πρέπει να είναι η μουσική ενός ωραίου post-rock δίσκου.
Στο σύνολό του, το “Hex” είναι ένας δίσκος που σε συντροφεύει υπέροχα με τη μουσική του, η οποία σε απορροφάει και σε ταξιδεύει μακριά. Σίγουρα δεν είναι κάτι που ένας οπαδός της post-rock δεν έχει ξανακούσει, αλλά ο στόχος του να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ακροατή και να τον μαγνητίσει επιτυγχάνεται και με το παραπάνω.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
