Με ήχο βγαλμένο από το ’70 (κυρίως στα drums), σκάει μύτη και το πρώτο stoner album που παίρνω για το μήνα. Το riff που ανοίγει το “Super Death Charged” είναι λίγο πολύ ότι έχουμε ακούσει καμιά χιλιάρα φορές μέχρι σήμερα, αλλά εντάξει ας το πάρουμε ως «χαρακτηριστικό» του είδους. Το μόνο παράπονο που είχα από αυτό το πρώτο κομμάτι είναι το δεύτερο κιθαριστικό σόλο, κυρίως γιατί τα φάλτσα bend μου βαράνε στ’ αυτί.. Γενικά, καλή φάση, έτσι για κρύα μπύρα. Το επόμενο κομμάτι με τίτλο “So High, Yet So Low” μου έδωσε την αίσθηση πως δεν ηχογραφήθηκε με μετρονόμο, γενικά ήταν αρκετά καλό, αλλά σε για κάποια δευτερόλεπτα ανάμεσα σε αυτά τα 4 και κάτι λεπτά του, έχασα ολίγον το ενδιαφέρον μου. Τα ίδια και με το “Unity In Black”. Αναμφισβήτητα είναι κάτι δυνατό και groove-άτο, αλλά είναι από αυτά τα κομμάτια που μόνο σε live μπορείς πραγματικά να απολαύσεις. Η εισαγωγή του “Violent Wand” μου κίνησε το ενδιαφέρον και η συνέχεια ήταν αρκετά επιθετική, μέχρι στιγμής ήταν η πιο ίσως original σύνθεση του άλμπουμ, με φωνητικά που όντως μου έφερε στο μυαλό την ψυχεδέλεια (βλ. Hendrix) που δηλώνουν πως έχουν στα κομμάτια τους. Σατανικό το “Greedfeeder” αυτό ακριβώς που θα ήθελα να ακούσω, αν και τα φωνητικά ήταν λίγο πέρα βρέχει σε σχέση με το vibe του κομματιού, αλλά δε βαριέσαι, ότι θέλει να βγάλει κάθε μπάντα. Τελειώνοντας την ακρόαση, όπως συμβαίνει συνήθως, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Γενικά η μπάντα έχει πολλά καλά στοιχεία στη μουσική της, αλλά χρειάζεται να εξελίξει λίγο ακόμα τις ιδέες της. Το άλμπουμ είναι αρκετά καλό και αξίζει να του ρίξει κάποιος μια.. ‘αυτιά’. Ξεκινήστε με το “Violent Wand”.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
