Μερικούς μήνες μετά το ντεμπούτο δίσκο, το ντουέτο από Ρωσία/Ουκρανία κυκλοφόρησαν και τον δεύτερο με τον τίτλο-σιδηρόδρομο “Who cares what music is playing in my earphones?”.
Στο προηγούμενο review ,για τον πρώτο δίσκο τους, που είχα κάνει είχα εξηγήσει τους λόγους που η “πειραματική” μουσική με τρομάζει (δείτε εδώ)
Δυστυχώς από τότε μέχρι τώρα, δεν έχει αλλάξει κάτι, εκτός από τους τίτλους των κομματιών. Φυσικά αυτό είναι αναμενόμενο αφού οι δύο δίσκοι κυκλοφόρησαν με διαφορά 4-5 μήνες και το πιο πιθανό είναι να ηχογραφήθηκαν ταυτόχρονα.
Για ακόμη μια φορά λοιπόν, το ντουέτο μπερδεύει διάφορα μουσικά είδη, παίζει με τα φωνητικά και πειραματίζεται με τα νεύρα μας.
Το album ξεκινάει με μία σχεδόν δίλεπτη εισαγωγή το “Anamorphic Widesound” για να ακολουθήσει το “Dogs in a box”, που θυμίζει λιγάκι Marilyn Manson και είναι το πιο συμπαθητικό του δίσκου. Τρίτο κομμάτι το “Easy way – Long way” και για πρώτη φορά στη ζωή μου, τα εννέα λεπτά μου φάνηκαν ένας αιώνας. Στα 35 λεπτά που διαρκεί το CD κατάλαβα γιατί “κανείς δεν νοιάζεται τι παίζει στα ακουστικά σου”.
Για να μην μακρηγορώ ο δίσκος είναι ακριβώς ίδιος με τον προηγούμενο. Εντάξει, σε αυτόν βρήκα και ένα κομμάτι που μου άρεσε, αλλά παραμένει (για εμένα) μία μέτρια, χιπστερομέταλ, κυκλοφορία.
4/10
Λία Δαβράδου
[email protected]
