Παρακολουθώντας τις κυκλοφορίες της ιταλικής δισκογραφικής Rockshots έπεσαν στα μάτια μου οι Thy Despair και το ντεμπούτο full-length album τους, “The Song Of Desolation”. Με ένα αξιοπρεπές εξώφυλλο και με το Δελτίο Τύπου να το προτείνει για οπαδούς των Dimmu Borgir, Tristania, Wolfheart και Insomnium δεν είχα άλλη επιλογή από το να τους δώσω μια ευκαιρία.
Οι Thy Despair είναι μια μπάντα από το Κίεβο της Ουκρανίας. Η μπάντα στο δυναμικό της είχε υποστεί αρκετές αλλαγές, εκτός από τον Nephilim που είναι και το ιδρυτικό της μέλος. Σήμερα αποτελείται από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Nephilim, την Elin ως συμπληρωματικά φωνητικά, κιθάρα τον Strike, πλήκτρα την Navka, τύμπανα τον Alex και μπάσο τον Anton.
Ας ξεκινήσουμε από τα αρνητικά της εν λόγω κυκλοφορίας. Αρχικά η μουσική ακούγεται σαν να ήρθε από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, αλλά όχι απαραίτητα με καλό τρόπο. Όταν ακούω το “The Song Of Desolation” μου θυμίζει όλες εκείνες τις goth/symphonic black metal μπάντες περιπλανώμενες στην underground metal σκηνή, ελπίζοντας απεγνωσμένα για λίγη προσοχή, παίζοντας πλάι σε μεγάλα ονόματα. Υπάρχουν μερικά συμφωνικά στοιχεία όπως στο “Fear And Despair” αλλά πραγματικά δεν ακούω την Dimmu Borgir αναφορά. Σίγουρα ούτε τις Insomnium ή Draconian επιρροές.
Η παραγωγή δεν είναι άσχημη. Έμεινα πραγματικά έκπληκτος όταν έμαθα ότι πίσω από τα τύμπανα υπήρχε άνθρωπος, καθώς ήμουν πεπεισμένος πως ήταν δουλειά κάποιας μηχανής. Τα φωνητικά της Elin είναι καθώς πρέπει μιξαρισμένα, αλλά οι ψηλές τις νότες δεν είναι και τόσο ευχάριστες στο αυτί. Για μένα υπάρχουν αρκετά όμορφες μελωδικές στιγμές στα “The Free One” και “Last Breath”, αλλά παραείναι μακριά ή μία από την άλλη. Η έλλειψη δυναμικής συνεπάγεται και την έλλειψη του ενδιαφέροντος μου, καθώς το album ξεδιπλώνεται απογοητευτικά.
Αρκετά με το κράξιμο. Δεν είναι και τόσο μάταια τα πράγματα τελικά. Η πρωτεύουσα κιθάρα επιδεικνύει μια μαεστρία που δεν την περίμενα μεταξύ των κομματιών. Κακά τα ψέματα, οι μελωδίες στο “The Free One” ήταν εκείνες που με ώθησαν στο να ακούσω το album. Οι παιχνιδιάρικες μπασογραμμές αξίζει να συμπεριληφθούν στα θετικά. Το μόνο πρόβλημα που πραγματικά βρίσκω στα κομμάτια είναι οι μουσικές ιδέες, οι οποίες ακολουθώντας στερεοτυπικά μονοπάτια, χαλάνε την ροή τους. Υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά, ιδέες οι οποίες αν αξιοποιηθούν σωστά μπορούν αν απογειώσουν την μπάντα
Τέλος να τονίσω ότι η μπάντα έχει την δυνατότητα να γράψει έναν αξιοπρεπές ήχο. Απλά είναι κρίμα που τα τρία τέταρτα του album φαίνονται ανολοκλήρωτα. Το “Falling Star” είναι η ζωντανή απόδειξη δυναμικής της μπάντας. Ροή και μουσικές συνθέσεις που η μία ακολουθεί την άλλη, με δυνατό τους όπλο τα φωνητικά του Nephilim, κάτι το οποίο θα έπρεπε να αξιοποιηθούν περισσότερο.
6/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
gchatzis21@icloud.com
