Ζαλίστηκα. Αν μπορούσα να κλείσω αυτή την παρουσίαση με μια μόνο λέξη θα επέλεγα αυτή. Και αυτό όχι γιατί οι Soulwound είναι τίποτα άμπαλοι αλλά επειδή με κούρασαν απίστευτα με την λογική τους «τα πάντα σε καλές τιμές».
Πάμε λίγο πίσω. Οι Soulwound μας έρχονται από την Φινλανδία. Αυτός είναι ο τρίτος τους δίσκος και έρχεται μετά από τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία τους με τίτλο “No Peace” ο οποίος είχε επίσης κυκλοφορήσει από την Inverse. Σαν σχήμα υπάρχουν από το 2005 αλλά πέρα από κάποια demos επίσημη δισκογραφική κίνηση έκαναν το 2013 με το “Seeing Red” ενώ πρακτικά όλες τις δουλειές τις έχουν βγάλει με σταθερή σύνθεση.
Παίζουν ένα κράμα μοντέρνου thrash που προσπαθεί να ακουστεί πιο ακραίο απ’ ότι πραγματικά το έχει ανάγκη, ενώ οι συνθέσεις είναι αρκετά φορτωμένες. Σε όλα αυτά δεν βοηθάνε καθόλου τα φωνητικά του Arto Jauho ο οποίος χρησιμοποιεί μάλλον κάποια άσχετα φωνητικά εφέ που πραγματικά τις πιο πολλές φορές δεν κολλάνε.
Το “The Suffering” έχει μοντέρνα παραγωγή που όμως δημιουργεί έναν τοίχο από όργανα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όποιες καλές ιδέες έχουν σαν συγκρότημα, γιατί έχουν αρκετές τέτοιες, να χάνονται μέσα στη μάζα και στον όγκο. Τα πράγματα βελτιώνονται όταν οι ταχύτητες ανεβαίνουν αλλά και πάλι δύσκολα συγκρατούσα τον εαυτό μου από το να πατήσει στο επόμενο τραγούδι. Σε αυτό δεν βοηθά και η διάρκεια που αγγίζει τα πενήντα λεπτά (σαράντα οχτώ για την ακρίβεια).
Στο τέλος της μέρας, και της ακρόασης, δεν συγκράτησα τίποτα. Αυτό σπάνια συμβαίνει ακόμα και σε κακούς δίσκους και σίγουρα δεν το λέω σαν ένα καλό σημάδι. Στην προσπάθεια τους οι Soulwound να φτιάξουν κάτι διαφορετικό μάλλον έχασαν την πυξίδα τους. Ίσως οι λάτρεις πιο ακραίων ακουσμάτων να το βρουν πιο ενδιαφέρον απ’ ότι το βρήκα εγώ.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
