Εικοσιοκτώ χρόνια και ακόμα συνεχίζουν ακάθεκτοι, κάτι που λέει από μόνο του πολλά. Ο λόγος για τους Γερμανούς Atrocity, μία μπάντα με μεγάλο δισκογραφικό οπλοστάσιο που δεν μένει στάσιμη, αλλά πειραματίζεται με τον ήχο της και τις επιρροές τις.
Ξεκινώντας την πορεία τους παίζοντας τεχνικό death, συνέχισαν σε folk μονοπάτια και καταλήγοντας στο πιο γλυκανάλατο goth “metal”, εμπλουτισμένο με αρκετά industrial στοιχεία. Μην φανταστείτε ότι ακούγονται εντελώς διαφορετικοί, αλλά σίγουρα έχουν αλλάξει (σ.σ.: δεν ξέρω αν προς το καλύτερο). Οι επιρροές τους είναι παρμένες από μία τεράστια γκάμα ειδών του metal χώρου, κάτι που μπορεί από την μία να μην δείχνει έναν σταθερό χαρακτήρα για την μπάντα, αλλά έχουν επιλέξει τα πιο ωραία στοιχεία από αυτά τα είδη και τα έχουν προσθέσει στον δίσκο τους. Rammstein ύφος που επικρατεί, λυρικό υπόβαθρο που θυμίζει κάπως τους Cradle of Filth στα νεότερα χρόνια, αλλά και black μέρη που για εμένα χάνουν το παιχνίδι ακόμα περισσότερο.
Συνειδητοποίησα ότι δεν φταίει εξολοκλήρου το “Okkult”, αλλά ούτε και οι Γερμανοί, παρά μάλλον είναι δικό μου θέμα που δεν μου άρεσε το αποτέλεσμα του δίσκου. Πρέπει ο καθένας να κρίνει από μόνος του και βάση των ακουσμάτων του να βγάλει το ατομικό του συμπέρασμα. Μην περιμένετε να ακούσετε τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, αλλά ούτε και τον χειρότερο.
6/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
[email protected]
