Οι φίλοι του παλιού prog του ορθόδοξου περίμεναν εδώ και πολλά χρόνια να κυκλοφορήσουν album οι Transatlantic (από το 2014 συγκεκριμένα), ειδικά από τη στιγμή που έβλεπαν τον Mike Portnoy να συμμετέχει στο σχήμα του Neal Morse και να βγάζουν μαζί πολλούς δίσκους. Κάλλιο αργά παρά ποτέ βέβαια αλλά σαν παραδοσιακοί progster που σέβονται τον εαυτό τους, αποφάσισαν να τραβήξουν τη νέα κυκλοφορία στα άκρα. Το νέο άλμπουμ έχει διάρκεια ενενήντα λεπτά, ενώ υπάρχει και συμπληρωματική έκδοση εξήντα λεπτών (την οποία δεν έχουμε διαθέσιμη) η οποία περιλαμβάνει κάποια από τα τραγούδια του αρχικού δίσκου με αλλαγμένες ενορχηστρώσεις, στίχους και φωνητικά. Παράνοια δηλαδή!
Και αυτό το μέγεθος του δίσκου τον καθιστά από την αρχή απαγορευτικό σε όσους ακούνε μουσική περιστασιακά, δηλαδή δυο-τρία κομμάτια στο YouTube ή στο Spotify ή σε κάποια άλλη streaming πλατφόρμα, χωρίς να του δίνουν σημασία και προσοχή. Αυτοί ειδικά δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν ποτέ το δίσκο. Ειδικά για ένα τέτοιο συγκρότημα που το μουσικό του επίπεδο είναι σε ύψη που λίγοι μπορούν να παινευτούν ότι το έχουν.
Αυτό το album για να το νιώσει κάποιος θέλει πολλές ακροάσεις. Και όταν λέμε ακροάσεις εννοούμε με τον κανονικό τρόπο, να εστιάζεις στη μουσική και όχι απλά να λες ότι ακούς ενώ στην ουσία καταναλώνεις και ουσιαστικά δεν πιάνεις τίποτα. Ακόμα και με τον πατροπαράδοτο τρόπο, αυτό το album μου πήρε αρκετές ακροάσεις για να αρχίσω να το καταλαβαίνω και να το νιώσω καλά.
Σε αυτό όπως προανέφερα παίζει και ρόλο η φύση της μουσικής του συγκροτήματος, στην οποία παρεμπιπτόντως, αν είστε παλιός οπαδός τους, δε θα βρείτε ουσιαστικές διαφορές, παρά μόνο ότι δεν υπάρχουν τα τεράστια και χαρακτηριστικά τους prog epics. Και φανταστείτε ότι ο δίσκος είναι από μόνος του δύσκολος, αν υπήρχαν κι αυτά, δε θέλω να φαντάζομαι τι διάρκεια θα είχε φτάσει!
Κι αυτό γιατί, όπως ίσως καταλάβατε, η διάρκεια είναι το πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο του δίσκου. Παίζουν που παίζουν ένα είδος που είναι σχετικά αφιλόξενο στο μέσο ακροατή, το τράβηξαν και στα άκρα και θα δοκιμάσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς progsters. Βοηθάει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν filler τραγούδια ή σημεία αλλά ακόμα κι έτσι, αυτό το album, ενώ μουσικά θα συμφωνήσουν όλοι ότι είναι σπουδαίο, θα σηκώσει πολλές συζητήσεις για το αν αξίζει ή όχι λόγω της διάρκειάς του.
Κι ενώ συμφωνώ απόλυτα ότι η διάρκεια θα αποτελέσει πρόβλημα για κάποιους (για κάποιους άλλους όμως πιθανόν όχι), οφείλω να ομολογήσω ότι το απόλαυσα, παρ’ όλο που στην πρώτη ακρόαση ένιωθα κάπως εκτός τόπου. Θέλει πολλές ακροάσεις γιατί είναι κάπως σαν ένα μεγάλο παζλ, με κάθε ακρόαση ένιωθα ότι κάποια κομμάτια ενωνόντουσαν πιο εύκολα και έβγαζε πιο πολύ νόημα όλη η δουλειά.
Και μια τέτοια απαιτητική δουλειά είναι κατά κάποιο τρόπο πρόκληση για τον καταναλωτικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πάντα, ακόμα και τη μουσική. Ωστόσο, νιώθω ότι αν ο δίσκος ήταν λίγο πιο μικρός σε διάρκεια, τώρα θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Στην παρούσα φάση του θα εκτιμηθεί μόνο από όσους τον αντέξουν. Κάτι μου λέει ότι αυτοί δε θα είναι και τόσοι πολλοί και θα είναι κυρίως αυτοί που ακούνε μουσική βιαστικά, στα πεταχτά και δεν ακούνε πλέον με τη ψυχή.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
