Πολλή μουσική, πολύ λίγος χρόνος. Ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει την περίπτωση μου με τους Orden Ogan. Το μακρινό 2008, το “Vale” μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους. Στην πορεία ενώ τα ακούσματα μου ανοίγονταν ολοένα και περισσότερο και το διαολεμένο internet έκανε πιο εύκολη την πρόσβαση στα πάντα, το άλλοτε πολυαγαπημένο power metal μπήκε σε δεύτερη ταχύτητα με αποτέλεσμα να έχω ελάχιστη επαφή με τα τεκταινόμενα στο στρατόπεδο της μπάντας του Seeb Levermann.
To “Final Days” κυκλοφορεί τέσσερα χρόνια μετά το “Gunmen”, το οποίο φαίνεται να είναι και το πιο επιτυχημένο album τους μέχρι σήμερα. Προηγήθηκαν κάποιες αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας με τον Levermann να επικεντρώνεται πλέον μόνο στα φωνητικά, ενώ ο τέως μπασίστας Nils Löffler ανέλαβε χρέη κιθαρίστα. Στη δεύτερη κιθάρα ήρθε ο Patrick Sperling, ο οποίος αντικατέστησε τον Tobias Kersting και στο μπάσο ο Steven Wussow (Xandria).
Με sci-fi θεματολογία αυτή τη φορά και τα folk στοιχεία που τους χαρακτήριζαν κάποτε περιορισμένα στο ελάχιστο, οι Orden Ogan επανέρχονται στο προσκήνιο με το πομπώδες, μοντέρνο power metal τους. Και αν το εξώφυλλο δεν προϊδεάζει ιδιαίτερα θετικά, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με το “Heart Of The Android” που ανοίγει το δίσκο. Κοφτά riffs, πιασάρικο refrain, φοβερό solo. Ιδανική αρχή. Το “In The Dawn Of The AI” ακολουθεί πιο ορθόδοξη up-tempo φόρμα αλλά στα μισά κάνει την εμφάνιση του ένα τελείως Machine Head riff με χαοτικά πλήκτρα. Δυο στα δυο μέχρι στιγμής.
Το “Inferno” αποτελεί την single στιγμή του δίσκου. Σχεδόν pop νοοτροπία και refrain που θα τραγουδιέται σίγουρα όταν ξεκινήσουν με το καλό ξανά οι συναυλίες. Η πρώτη πραγματικά μεγάλη στιγμή του δίσκου έρχεται στο “Let The Fire Reign”. Mid-tempo, επικό, βαρύ, φοβερό refrain και χορωδιακά «Ωωω» πριν το κλείσιμο. Σε αυτό το σημείο γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό ότι οι Orden Ogan δε λυπούνται τα refrains. Εκεί τα δίνουν πραγματικά όλα με τεράστια επιτυχία. Οι Running Wild έχουν την τιμητική τους στο “Interstellar”. Ακόμα ένα ωραίο, πιο old-school κομμάτι με guest solo από τον δικό μας Gus G.
Εάν ο δίσκος συνεχίζει έτσι πάμε για κάτι πραγματικά καλό αλλά να που έρχεται η πρώτη μικρή κοιλιά με την μπαλάντα “Alone In The Dark”. Εδώ συμμετέχει η Ylva Eriksson (Brothers Of Metal). Σχετικά αδιάφορη σύνθεση που σώζεται μόνο από την ζεστή ακουστική εισαγωγή και τα φωνητικά του Seeb. Τα επόμενα δυο κομμάτια, “Black Hole” και “Absolution For Our Final Days” χωρίς να είναι άσχημα, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Τα πράγματα όμως έρχονται ξανά στη θέση τους με το “Hollow”. Power metal από το πάνω ράφι με εισαγωγικό riff που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται σε album Firewind, για να έρθει το κλείσιμο με την έτερη μεγάλη στιγμή του δίσκου, το εντυπωσιακό “It Is Over” το οποίο θα σας κολλήσει σίγουρα στο μυαλό.
Συμπερασματικά μιλάμε για έναν πραγματικά αξιόλογο δίσκο από τους Orden Ogan. Όλα τα καλά στοιχεία είναι εδώ. Μελωδίες, εκτέλεση και γενικά τεράστιος ήχος. Εάν έλειπε η μικρή κοιλιά στη μέση μπορεί και να μιλούσαμε για διαμαντάκι αλλά ας είναι. Τουλάχιστον albums σαν το “Final Days” συμβάλουν στην προοπτική ανάκαμψης του είδους. Όσοι παρακολουθείτε τους Orden Ogan θα έχετε ενδεχομένως πιο εμπεριστατωμένη άποψη για τον δίσκο συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές τους. Εγώ έχω να καλύψω χαμένο έδαφος. Μπράβο Seeb.
8/10
Bασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
