Arctic Sleep – Arbors/Passage To Gaia [Re-Issue] (The Church Within)

Γενικά όσο αφορά τις κριτικές προσπαθώ να είμαι δίκαιος και να μην τις “μαυρίζω” μιας και υπάρχει κόσμος από πίσω που παλεύει για αυτό το αποτέλεσμα όσο πετυχημένο ή αποτυχημένο είναι, άρα όπως και να είναι για μένα μια κυκλοφορία παίρνει πάντα κάποια credit μόνο και μόνο για την προσπάθεια που έχει γίνει. Αυτό όμως που ποτέ δεν κατάλαβα είναι ο λόγος επανακυκλοφορίας ενός δίσκου ο οποίος δεν είναι πετυχημένος και εκεί μπαίνω και στο εξής δίλημμα. Κρίνεις την εταιρεία που έκανε την επανακυκλοφορία ή το γκρουπ πάλι;

Στην συγκεκριμένη φάση έχουμε δυο δίσκους των Αμερικανών Arctic Sleep. Το “Arbors” και το “Passage To Gaia”. Οι Arctic Sleep κινούνται στο χώρο του Progressive Atmospheric Doom (Όπως λένε οι ίδιοι) αλλά της εκδοχής των Katatonia, Opeth, Tiamat.

Το “Arbors” είχε βγει το 2012 όπου τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Ο δίσκος αρχίζει με ένα instrumental κομμάτι, όχι intro όπως έχουμε συνηθίσει πολλές φορές, αλλά κομμάτι τεσσάρων λεπτών το οποίο κατά εμένα δεν έχει λόγο ύπαρξης, και πόσο σαν πρώτο κομμάτι να ακούγεται στο δίσκο. Καλή στιγμή του δίσκου είναι το ‘’Athens Pond” και το αρκετά καλό ‘’Wolf Nature”, όπου διαφοροποιείται ο ήχος τους από τα υπόλοιπα κομμάτια τα οποία είναι όλα στο ίδιο τέμπο Τα φωνητικά του Keith Dulumbu έχουν μια ζεστή χροιά και προσπαθεί να είναι ‘’υπνωτιστικός” αλλά δεν ξέρω πόσο το πετυχαίνει αυτό το αποτέλεσμα, δηλ να δώσει μια συναισθηματική, υπνωτιστική εκδοχή στον δίσκο. Καλό είναι όταν ο δίσκος κινείται σε αυτούς τους ρυθμούς να υπάρχει κάποια στιγμή και μια κλιμάκωση αλλιώς το αποτέλεσμα είναι βαρετό.

Στο δεύτερο μέρος, δηλαδή το “Passage To Gaia” μπαίνοντας είναι πολύ ποιο ενδιαφέρον με το “Staircase”, χάρη στην ύπαρξη των πλήκτρων, κάποιων γυναικείων φωνητικών αλλά και στην, ένα σκαλί, ποιο πάνω ανεβασμένη έντασης της φωνής του Keith. Ευτυχώς αυτός ο συνδυασμός συνεχίζει και στα υπόλοιπα κομμάτια όπως και το τέμπο διαφοροποιείται με κάποιες κλιμακώσεις και αποτελεί όλο το αποτέλεσμα πολύ ποιο ενδιαφέρον και σίγουρα σε καλύτερα πλαίσια σε σχέση με το “Arbors“. Καλύτερη στιγμή του δίσκου και ίσως το ποιο αντιπροσωπευτικό του “Passage To Gaia” είναι το ομώνυμο κομμάτι που γίνεται μια άριστη μίξη του ύφους που θέλουν να περάσουν με το συναίσθημα και σίγουρα η μίξη των αντρικών με των γυναικείων φωνητικών. Όπως και το “Solar Lament”, όπου ο Keith τραγουδάει κανονικά και όχι “υπνωτισμένα” και συνειδητοποιείς ότι έχει πάρα πολύ καλή φωνή και είναι κρίμα που δεν τραγουδάει έτσι στο σύνολο του δίσκου.

“Arbors” 5/10
“Passage To Gaia” 6.5/10
Δημήτρης Εμμανουήλ
[email protected]