Πολυπαραγωγικός αποδεικνύεται ο Martin Mendez των Opeth, καθώς μόλις πέρσι είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του και μας προσφέρει νέο album μέσα σε 15 μήνες (φαντάζομαι έβαλε ο COVID το χεράκι του). Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που προσφέρει αποδεδειγμένη επιτυχία, μιας και το “Kuarahy” ήταν ένα album αδιάφορο και απογοητευτικό με βάση τις ικανότητες που μας έχει επιδείξει ο μπασίστας όλα αυτά τα χρόνια στους Opeth. Χώρια που, εγώ, σαν οπαδός, ήλπιζα να ακούσω κάτι που να δείχνει απογαλακτισμό από τον ήχο του αφεντικού του και όχι κάτι που να του μοιάζει τόσο, οπότε για εμένα ήταν διπλή η απογοήτευση.
Στο “Dancing Into Oblivion” πάντως διακρίνεται μια ελαφριά βελτίωση στο συνθετικό κομμάτι. Δε μπορώ να γνωρίζω το λόγο της βελτίωσης, αν είναι καλύτερο το δέσιμο και η χημεία μεταξύ των μελών, αν πείσμωσε ο Mendez από την ανταπόκριση που έλαβε για το ντεμπούτο ή αν είναι κάτι άλλο, ωστόσο ο νέος δίσκος δεν είναι τόσο αδιάφορος όσο το ντεμπούτο. Ο χαρακτήρας του βέβαια δεν άλλαξε καθόλου, καθώς όλες οι διδαχές των Opeth βρίσκονται και εδώ παρούσες, συν τα progressive μέρη που δεν ήταν τόσο εμφανή στο ντεμπούτο. Όχι ότι πρωταγωνιστούν κι εδώ αλλά ο δίσκος κινείται περισσότερο προς το παραδοσιακό prog/death, έχοντας βέβαια και τις πειραματικές στιγμές του.
Αυτή η έλλειψη απογαλακτισμού ωστόσο συνεχίζει να ενοχλεί εμένα τουλάχιστον. Πολλά σημεία σηκώνουν μέχρι και μήνυση, όχι μονάχα σε παικτικό επίπεδο αλλά και σε πιο μικρές λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο έχουν συνδεθεί και ενσωματωθεί οι βοηθητικές μελωδίες πάνω από το κυρίως riff. Αν είστε β(λ)αμμένοι με τους Opeth όπως κι εγώ θα βρείτε πολλά τέτοια, και είναι τόσα πολλά που δε βλέπω το νόημα να τα καταγράψω όλα. Αν βέβαια για κάποιο λόγο δεν έχετε καμία επαφή, τότε θα εντυπωσιαστείτε από το συνθετικό και παικτικό επίπεδο του δίσκου, μέχρι να ανακαλύψετε την full-time δουλειά του Mendez.
Δε μπορώ να παραβλέψω ότι υπάρχει πρόοδος σε σύγκριση με τον πρώτο δίσκο, καθώς και κάποιες χτυπητές διαφορές, με το παίξιμο να είναι λίγο ακόμα περισσότερο τεχνικό, τον ήχο να είναι λίγο ακόμα περισσότερο σκοτεινός και ραφιναρισμένος, τα συνθετικά credits δείχνουν περισσότερο ομαδική δουλειά και ίσως αυτό τελικά να ευθύνεται για τις βελτιωμένες συνθέσεις. Αλλά και πάλι, η ομοιότητα με την καθημερινή δουλειά του Mendez είναι σε πολλά σημεία ενοχλητική. Για να είμαι πιο ακριβής, αν ήθελα να περιγράψω το δίσκο με μια φράση, είναι πως κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Opeth αν η μουσική τους ήταν περισσότερο μπασοκεντρική.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
