Experimental και avant-garde είναι ίσως οι πιο καταχρασμένες και παρεξηγημένες έννοιες στην ολότητα του metal λεξικού. Όχι επειδή είναι κακές λέξεις (για την ακρίβεια είναι αρκετά καλές) αλλά κυρίως επειδή δεν υπάρχει κάποιος τρόπος για τον ακροατή να γνωρίζει τι χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης σαν πλαίσιο αναφοράς, όταν τις χρησιμοποιεί. Θα μπορούσαν να σημαίνουν τα πάντα, από την αθλιότητα των Igorrr μέχρι και τους κολασμένους Deathspell Omega ή την περίεργη αιχμηρότητα των Dodecahedron.
Μια εισαγωγή που σηκώνει μεγάλη συζήτηση, ειδικότερα όταν μιλάμε για την ιταλική δωδεκαφωνική metal πεντάδα Descent Into Maelstrom και την δεύτερη κυκλοφορία τους “Iconoclasm”. Για μερικούς, θα ήταν αρκετά εύκολο να κατηγοριοποιήσουμε αυτή την μπάντα ως απλά ακόμη ένα πιαστράκι γύρω από την ζώνη του πειραματικού death metal. Κάτι τέτοιο απλά θα πουλούσε την μπάντα και θα τελείωνε εδώ την κριτική.
Στα του album , το “Iconoclasm” έρχεται να πρωτοπορήσει παρουσιάζοντας αναγνωρίσιμα death metal περάσματα, με πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Ένα album το οποίο εκ πρώτης όψεως και ακροάσεως φαίνεται να προσπαθεί να περιπλέξει και να μπερδέψει τον ακροατή. Νοήματα που κάθε ένας ερμηνεύει διαφορετικά, με μελωδικά θέματα, εμβαθύνουν και καθιστούν αξιόλογη αυτή την ακροαστική εμπειρία. Το πάντρεμα μεταξύ του παραδοσιακού και του πειραματικού φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι “The Misanthrope”, το οποίο θέτει τα θεμέλια για την ροή του υπόλοιπου album. Ισορροπία ανάμεσα σε κιθάρα, μπάσο και τύμπανα δημιουργεί μια ανήσυχη ατμόσφαιρα, διακοσμώντας τις τονισμένες μελωδίες.
Όλα αυτά συνοδευμένα από τα δαιμονικά φωνητικά του Andrea Bignardi, παραδίδουν μια εξαιρετική ποσότητα μακαβριότητας. Ένα υπέροχο εισαγωγικό κομμάτι, αλλά το album δεν αρκείται μόνο σε αυτό. Ενώ το “Saturn” ακολουθεί τα βήματα του προηγούμενου, το “Red Gaze” είναι ολοκληρωτικά ακόμη ένα θηρίο. Ανοίγοντας με μια αρκετά εκτενή κιθαριστική εισαγωγή, το κομμάτι γρήγορα εξελίσσεται σε κάτι απίστευτα βαρύ, με τα blast beats να προσδίδουν μια δυναμικότητα γύρω από την μουσική. Το ακόλουθο κομμάτι “The Grim” περιλαμβάνει μερικά από τα πιο αξιομνημόνευτα riffs και μελωδικές γραμμές, ενώ το “Forgotten Wisdom” επιτρέπει στιχουργικά στην μπάντα να πλησιάσει πιο συναισθηματικά στην δημιουργική της αποκορύφωση. Τα τρία τελευταία ακολουθούν, λίγο πολύ, το ίδιο μοτίβο, παραδίδοντας ένα μοναδικό album
Εν κατακλείδι, οι Descent Into Maelstrom ισορροπούν μεταξύ του πειραματισμού και της προσβασιμότητας με απίθανη ικανότητα, δημιουργώντας μια κυκλοφορία τόσο περιπετειώδη όσο και απείρως ακροάσιμη. Ένα εμψυχωτικό album από μια μπάντα που αξίζει τον χρόνο και την ενέργειά σας.
8/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
