Δύσκολη περίπτωση δίσκου. Τόσο για την μπάντα, όσο και για τους οπαδούς. Δεν είναι και λίγο να σπάει τη σιωπή της μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια, μια μπάντα τόσο απίστευτα επιδραστική στον χώρο του ακραίου metal, ένα συγκρότημα θρύλος που κατάφερε να βγάλει πέντε δίσκους ανόμοιους μεταξύ τους αλλά όχι αταίριαστους. Πολλοί προσπάθησαν να κλέψουν τον θρόνο τους όταν διαλύθηκαν πάνω στο ζενίθ τους. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν περίμενε πως οι λίγες εμφανίσεις τους πριν μερικά χρόνια θα οδηγούσαν στην κυκλοφορία νέου δίσκου. Οι προσδοκίες του κοινού μεγάλες, η κληρονομία τους βαριά, ο άθλος τους Ηράκλειος. Αλλά τα κατάφεραν. Βέβαια το πρώτο τραγούδι που δημοσίευσαν, το ομότιτλο “At War With Reality”, προβλημάτισε αρκετά, όχι γιατί είναι κακό (νόμος: οι At The Gates δεν γράφουν κακά κομμάτια) αλλά γιατί ήταν υπερβολικά κοντά στο ύφος του “Slaughter Of The Soul”, και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ένας συνειδητοποιημένος οπαδός είναι αναμασήματα του ένδοξου παρελθόντος. Η ακρόαση όμως ολόκληρου του δίσκου, διέλυσε και τα τελευταία σύννεφα δυσπιστίας όσον αφορά τη θέση των At The Gates στην σύγχρονη πραγματικότητα. Δεκατρία κομμάτια, εκ των οποίων το ”El Altar Del Dios Desconocido” είναι εισαγωγή και το “City Of Mirrors” είναι το καθιερωμένο instrumental διάλειμμα, άρα μιλάμε για έντεκα ολόκληρα φρέσκα τραγούδια. Συγκρινόμενο με τις παλιότερες κυκλοφορίες τους, θα έλεγα πως το “At War With Reality” πλησιάζει περισσότερο την ατμόσφαιρα του “Terminal Spirit Disease” λόγω της μεγάλης ποσότητας μελωδιών που περιέχει και της σκοτεινής ατμόσφαιρας που βγάζει, θυσιάζοντας ένα μικρό μέρος από την συνολική σκληρότητά του. Δεν μαλάκωσαν, αφού τραγούδια σαν το “Death And The Labyrinth”, “The Conspiracy Of The Blind” και “Upon Pillars Of Dust” τιμούν και με το παραπάνω τον Death χαρακτήρα τους, τόσο με την ταχύτητα όσο και με την τραχύτητα τους. Όμως όταν ακούς το απίστευτα μαυρόψυχο “Heoroes And Tombs” ή το “The Head Of The Hydra” με το απίστευτα κολλητικό μελωδικό ρεφρέν, καταλαβαίνεις την γενναία στροφή που έκανε η μπάντα και την συνειδητή επιλογή τους να βγάλουν έναν δίσκο που θα τους βάλει ξανά στην κορυφή και όχι μια κυκλοφορία που θα συντηρεί τον μύθο τους ίσα για να συνεχίσουν να έχουν άλλοθι για να παίζουν live. Πρέπει να παραδεχτώ ότι στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα με τον ήχο του δίσκου, γνώμη που άλλαξε μετά από μερικές ακροάσεις. Ορισμένοι θα ισχυριστούν πως ο συγκεκριμένος δίσκος θυμίζει άλλες μπάντες. Μα φυσικά και θα θυμίζει μπάντες οι οποίες βασίστηκαν πάνω στον ήχο τους αφού έχουν επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη και σε τελική ανάλυση, αυτοί το έκαναν πρώτοι με αυτόν τον τρόπο. Όπως είπε και ένας φίλος, οι At The Gates κυκλοφόρησαν το άλμπουμ που προσπαθούν να βγάλουν οι μαθητές τους εδώ και τόσα χρόνια αλλά δεν τα κατάφεραν, και αυτό πραγματικά τα λέει όλα. Με το χέρι στην καρδιά και με πλήρη επίγνωση των λεγομένων μου, έχω να πω πως έκαναν το καλύτερο comeback που θα μπορούσαν να κάνουν, τιμώντας την ιστορία τους, τους οπαδούς τους και ανέβασαν τον πήχη για τους υπόλοιπους, σε ύψη δυσθεώρητα.
9/10
Νίκος Κεφαλίδης
