Όταν έχεις γράψει ένα δίσκο σαν το “The Towers Of Avarice” με τους Zero Hour, την πιο υποτιμημένη – κατ’ εμέ – σε δημοτικότητα μπάντα της αμερικανικής progressive metal σκηνής (εύκολα είχαν για πρωινό τους «μεγάλους») και κυκλοφορείς εξίσου δισκάρες με τους Abnormal Thought Patterns και Cynthesis, δεν μπορείς να βγάλεις κάτι κατώτερο από τελειότητα με τους A Dying Planet. Ο λόγος λοιπόν για τον κιθαρίστα Jasun Tipton, ο οποίος παρέα με τους Paul Villarreal (ex-Sun Caged) στα φωνητικά, Brian Hart στο μπάσο και τον Marco Bicca (Pamela Moore, Eden’s Curse) στα τύμπανα, κυκλοφορούν τον δεύτερο, φανταστικό τους δίσκο, ονόματι “Where The Skies Are Grey”, διάδοχο του προ τριετίας “Facing The Incurable”.
Μουσικά, όπως έχει ήδη γίνει αντιληπτό, η μπάντα κινείται στο χώρο του progressive metal, στο ύφος σχημάτων όπως Karnivool, Subsignal και Fates Warning. Ενδιαφέρουσα η μίξη, ακόμα πιο ενδιαφέρον το άκουσμα. Το ενδιαφέρον με αυτή την κυκλοφορία είναι ότι περιέχει μόλις έξι συνθέσεις, συνολικής διάρκειας πενήντα δύο λεπτών (!), οι οποίες έχουν μια τρομερή ροή μέσα στο σύνολο και δεν μπορείς να καταλάβεις πότε άρχισε και πότε τελείωσε ο δίσκος. Ακόμα και η σχεδόν δεκαπέντε λεπτών σε διάρκεια σύνθεση, ονόματι “Embrace”, δεν έχει καταλάβει πότε ξεκινά και πότε τελειώνει. Σε αυτό πάρα πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η ερμηνεία που αποδίδει ο Paul Villarreal με τα αιθέρια, σε σημεία, φωνητικά του που άλλοτε διακατέχονται από μια δραματικότητα, κάτι που τα κάνει να ακούγονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Δίνουν πραγματικά άλλο τόνο στις συνθέσεις σε σημείο που τις απογειώνουν, δίχως αυτό να σημαίνει ότι στα μετόπισθεν οι Tipton/Hart/Bicca δεν οργιάζουν ο καθείς στο όργανό τους!
Συνολικά, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ στο οποίο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μια σύνθεση καθώς όλες ηχούν αλληλένδετες η μία στην άλλη, η μία πραγματικά συμπληρώνει την άλλη. Ο Tipton ως συνθέτης έχει έναν τρόπο να σε εγκλωβίζει μέσα στα κομμάτια, είτε αυτά έχουν ήρεμα ηχοτόπια, είτε αυτά είναι σε πιο distorted/σκληρά μονοπάτια. Η αντιπαράθεση των δύο αυτόν στυλ συνδυάζεται και σε συναρπάζει διαρκώς, δίχως να σε αφήνει λεπτό. Οι λάτρεις των παραπάνω σχημάτων αλλά και του progressive metal ήχου καλό θα ήταν να του δώσετε πολλά ακούσματα καθώς είμαι σίγουρος ότι θα παίζει στην playlist σας για πάρα πολύ καιρό.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
