Οι Crest Of Darkness κατάγονται από τη χώρα-εγγύηση για το black metal, η οποία δεν είναι άλλη από τη Νορβηγία. Γενικά, έχουμε βαρεθεί σε αυτό το περιοδικό να λέμε πόσο αγαπάμε και εμπιστευόμαστε τη Σκανδιναβία, οπότε νομίζω ότι δε χρειάζεται να αναφέρω τίποτε άλλο.
Οι Crest Of Darkness, λοιπόν, είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι (συγκεκριμένα από το 1993) και η δισκογραφία τους πλέον μετράει αισίως οχτώ albums με την κυκλοφορία του “The GodOf Flesh”. Αισίως έφτασε και στα χέρια μου και γι’αυτό το λόγο νιώθω πολύ blessed που λένε και στο χωριό μου. Χωρίς περαιτέρω πολυλογίες, τέλος πάντων, πάμε να δούμε το album.
Το“The God Of Flesh” ξεκινά με ambient ήχους, αρχικά μπορεί να ξεγελάσει ότι είναι ένα συνηθισμένο εισαγωγικό κομμάτι, μέχρι που σκάνε στα αυτάκια μας οι πριονάτες κιθάρες και οι κραυγές τους. Αυτά τα μοχθηρά, δαιμονικά φωνητικά του και τα μανιασμένα riffs και drums του μας συντροφεύουν σε όλο το album και τα ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Μέσα στο δυσοίωνο, ακόμη και ατμοσφαιρικό αρκετές φορές, κλίμα του, δε λείπουν οι στιγμές όπου η μουσική παίρνει μια μελωδικότερη κατεύθυνση, χωρίς βέβαια να κάνει εκπτώσεις στο σκοτάδι και την απειλητικότητα της. Έχουμε μια μικρή διακοπή για ένα ανατριχιαστικό ιντερλούδιο, ευγενική προσφορά του “Forgotten” και το album συνεχίζει στον ίδιο τόνο μέχρι το τέλος του.
Τέλος, το album είναι γεμάτο από hooks που σε τραβούν να βιώσεις όλο και πιο έντονα το αίσθημα του τρόμου και της επικείμενης καταστροφής που αποπνέει. Σε αυτό συμβάλλουν επίσης η διάρκεια των τραγουδιών και οι πολλαπλές εναλλαγές του ρυθμού. Η τρομαχτική μελωδικότητα του “The God Of Flesh” είναι σχεδόν εθιστική. Φτιάχνει εκφραστικότατη ατμόσφαιρα χωρίς καν να προσπαθεί πολύ κι ενώ νιώθεις το φόβο και την ανησυχία, δε θέλεις να τελειώσει η ακρόαση. Πώς είναι όταν βλέπεις μια καλή ταινίατρόμου; Κάπως έτσι.
8/10
Τζούλια Τσαγκάρη