Όταν ακούω τη λέξη πειραματικό, συνήθως τρομάζω. Για εμένα πειραματικό σημαίνει, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω και μπερδεύω ότι βρω μπροστά μου και ότι βγει από αυτό το μπέρδεμα κάνω δίσκο. Είμαι αρκετά ανοιχτή σε “πειραματισμούς” αρκεί να υπάρχει κάποιο νόημα στο τελικό αποτέλεσμα. Γιατί έκανα τον πρόλογο; Γιατί τώρα θα βγάλω το φτυάρι. Το ντουέτο από Ρωσία – Ουκρανία ανήκει στην κατηγορία: “για να δούμε πόσα είδη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σε έναν δίσκο”. Έχουμε και λέμε λοιπόν…. Μεταλ (δύο – τρεις υποκατηγορίες), ροκ, alternative, avantgarde, ηλεκτρονική και αυτά μόνο για αρχή. Στα 38 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν βαρέθηκα, αφού μέσα σε κάθε κομμάτι (μέσος χρόνος των κομματιών δυόμιση με τρία λεπτά) το στυλ ακόμα και τα φωνητικά αλλάζουν σε απίστευτες ταχύτητες. Αν κάποιος νομίζει ότι αυτό είναι ενδιαφέρον, να πληροφορήσω ότι αυτό είναι κουραστικό. Δεν σε αφήνει να κάνεις focus στο τραγούδι και το μόνο που μένει είναι η απορία: τι ακούω τόση ώρα. Ένα ακόμα πρόβλημα που έχω είναι η παραγωγή του δίσκου. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους ορισμένοι όταν δημιουργούν ένα cd. Αν θέλεις να τραβήξεις την προσοχή πάνω σου κάνε μια καθαρή παραγωγή και όχι μία χαοτική, ακαθόριστη,ανοργάνωτη και με λίγα λόγια “ότι να’ναι” και μετά να τη βαφτίσεις πειραματική. Αν χρειάζεται κάποιος ναρκωτικά για να ακούσει τον δίσκο σου, φίλε μου έχεις αποτύχει. Εν κατακλείδι στην μία και μοναδική ακρόαση, που κατέληξε σε πονοκέφαλο, οι Dan Deagh Wealcan έβαλαν άλλο ένα λιθαράκι στη φοβία που έχω με την πειραματική μουσική.
3/10
Λία Δαβράδου
