Τους Dool τους είχα μάθει από την προηγούμενη δουλειά τους με τίτλο “Love Like Blood” η οποία μου φάνηκε πολύ κάτω του μετρίου. Εύκολες, ραδιοφωνικές συνθέσεις-αντιγραφές άλλων εκατό σχημάτων, με την πολύ κακή έννοια και μια μάλλον αχρείαστη διασκευή σε Killing Joke η οποία ήταν πιο πολύ…δολοφονικά αστεία.
Αποφάσισα ωστόσο να μην είμαι προκατειλημμένος και να ακούσω το δίσκο με καθαρό μυαλό, μόνο και μόνο για να βρεθώ μπροστά σε ένα εγχείρημα το οποίο ήταν ακόμα χειρότερο από το EP. Οπότε πραγματικά συγχαρητήρια γι’ αυτό, νόμιζα ότι ήταν υπερβολικά δύσκολο να ξεπεραστεί σε αμπαλοσύνη το προηγούμενο γεώμηλο.
Δυστυχώς όμως για τα δύσμοιρα τα αυτιά μου, το συγκρότημα με διέψευσε, καθώς τώρα σε αυτό το δίσκο προσπαθούν να παίξουν κάτι που φέρνει στο μυαλό progressive rock, αλλά ακούγονται πραγματικά τόσο υπερβολικά επίπεδοι και προβλέψιμοι που ειλικρινά το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω μετά από όλο αυτό (τρία κομμάτια άκουσα και πολλά ήταν) ήταν «γιατί υπάρχετε;». Κι όχι απλά γιατί υπάρχετε, αλλά τι όνειρο είδε η εταιρεία και σας έβαλε στο δυναμικό της; Τόση απελπισία πια; Ειλικρινά δε μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη λέξη πέραν του «απελπισμένος» για να υπογράψεις ένα τέτοιο σχήμα.
Σε αυτό το δίσκο, ενώ πραγματικά έχω όλη την καλή διάθεση να ξεχωρίσω κάποιο καλό στοιχείο, δε μπορώ να πιαστώ από πουθενά γιατί πολύ απλά η μπάντα δε μου δίνει απολύτως τίποτα πάνω στο οποίο μπορώ να μιλήσω. Ούτε μία μελωδία, ούτε ένα riff που να κάνει αίσθηση, ακόμα και οι δομές είναι σε επίπεδα δημοτικού και τα φωνητικά είναι σχεδόν ενοχλητικά και η παραγωγή μια πλαστικούρα.
Συνήθως ακόμα και στις χειρότερες κυκλοφορίες που φτάνουν στα αυτιά μου (πιστέψτε με, είναι πολλές) μπορώ να βρω κάτι θετικό για να μιλήσω προκειμένου να βοηθήσω τη μπάντα. Εδώ πέρα το μόνο θετικό που μπορώ να βρω είναι να το διαλύσουν το μαγαζί μπας και γλυτώσουμε τα αυτιά μας από την ηχορύπανση.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
