Την Ιταλία, καλώς ή κακώς, την έχω συνδέσει στο μυαλό μου με το power metal. Το αν μου αρέσει αυτό ή όχι, θα το αφήσω προς συζήτηση μια άλλη φορά. Αυτό γιατί οι φίλοι Ecnephias που μας απασχολούν στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλώνουν πως παίζουν ένα μείγμα από heavy, black, doom και gothic metal. Φαίνονται πολλά; Μπορεί, πάντως μετά την ακρόαση του “Seven – The Pact Of Debauchery” πιστεύω πως ο οποιοσδήποτε θα συμφωνήσει μαζί τους. Μάλιστα, πρόκειται για μια πάρα πολύ προσεγμένη μίξη κι όχι απλώς έναν ανούσιο αχταρμά.
Κατ’ αρχάς, από τα πρώτα λεπτά νιώθεις ότι η παραγωγή θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Εδώ, όμως, δίνει ένα ακόμη δυνατότερο ωμό και old-school συναίσθημα, που ταιριάζει πολύ με τον ήχο του δίσκου. Επιπλέον, έρχεται σε όμορφη αντίθεση με τη μελαγχολική του μελωδία, εκεί που αναδύεται ένα γλυκόπικρο gothic συναίσθημα. Σε αυτό βοηθάνε ακόμη περισσότερο τα πλήκτρα που όμως χτίζουν, παράλληλα, και μια πιο μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Κάπως έτσι γίνεται και το πάντρεμα με το doom metal, αλλά και με το black, καθώς επίσης δεν περνάει απαρατήρητη η σκοτεινή, αποκρυφιστική αύρα του.
Λέγοντας αυτά, εννοείται ότι το “Seven – The Pact Of Debauchery” έχει στιγμές όπου γίνεται αρκετά βαρύ ή προκαλεί, ακόμη, δυνατά αισθήματα αναταραχής. Βέβαια, υπήρξαν και σημεία που, για να το πω απλά, βαρέθηκα και περίμενα να τελειώσουν, όμως η επαναφορά, ευτυχώς, γινόταν πολύ γρήγορα. Πάντως, πάντα κουβαλάει μαζί του έναν «ζεστό» αέρα, εννοώντας ότι, παρά τις black και τις goth και όλες τις υπόλοιπες επιρροές, ποτέ δεν φτάνει να θυμίσει το παγωμένο σκανδιναβικό black, για παράδειγμα. Αφού είναι θερμόαιμοι αυτοί οι Ιταλοί…
Εν ολίγοις, μιλάμε για μια αρκετά ευχάριστη κυκλοφορία που, γιατί όχι, θυμίζει κι άλλες εποχές του metal. Έχει ενδιαφέρον η μίξη των παραπάνω ειδών και, επίσης, η χρήση της ιταλικής γλώσσας σε ορισμένα κομμάτια δίνει κι έναν…εξωτικότερο τόνο.
6/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
