Αυτός είναι ο τρίτος δίσκος για τους Γερμανούς Faulnis, 5 χρόνια έπειτα από το “Gehirn zwischen Wahn und Sinn”. Ο συγκεκριμένος δίσκος διαρκεί περίπου 50 λεπτά, διαθέτει 9 τραγούδια, ενώ η συνολική του παραγωγή θα έλεγα πως είναι μια χαρά. Οι ίδιοι συστήνονται ως “black doom punk rock” συγκρότημα, κάτι που μου κέντρισε λίγο το ενδιαφέρον. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από σχετικά αργό προς μέσο ρυθμό, μελαγχολικές και μακρόσυρτες μελωδίες, μουντή ατμόσφαιρα, οργισμένα punk φωνητικά. Γενικά το ύφος τους και η ενασχόλησή τους, στιχουργικά, με τα χιλιάδες προβλήματα της κοινωνίας αλλά και του ανθρώπου ατομικά, θα έλεγα είναι φανερά μέσα από τη μουσική τους και ειδικά από τον τρόπο που ακούγονται τα φωνητικά. Τα κομμάτια βγάζουν μια αίσθηση καταπίεσης, οργής, θλίψης, απομόνωσης, απελπισίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα έλεγα πως είναι το τραγούδι “Atomkinder und Vogelmenschen”, το οποίο έχει όλα τα παραπάνω με διακυμάνσεις στην συνοχή του ώστε να αποτυπώνονται καλύτερα και τα διάφορα σκαμπανεβάσματα, από την εσωτερική αυτοκαταστροφή, στην έκρηξη αδρεναλίνης για λίγο και πάλι πίσω στο μηδέν. Ή και το τελευταίο, “Hirosima”, με τα πολύ πιο πονεμένα φωνητικά. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που προσωπικά δεν μου πέρασε αδιάφορη, αλλά δεν μπορώ να πω πως θα ήθελα κάποια στιγμή μελλοντικά να ακούσω ξανά. Οι φίλοι του είδους όμως, θεωρώ πως δεν θα απογοητευτούν σε καμία περίπτωση.
6/10
Διονύσης Τσέπας
