OPTION A
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα μου όταν το συγκρότημα W.A.S.P. έρχεται στο μυαλό μου. Άλλωστε όπως και σε πολλούς που διαβάζουν αυτές τις λέξεις, η μπάντα αυτή ήταν από τις πρώτες που άκουσα ποτέ. Έξι χρόνια χρειαζόταν για να περιμένουμε το διάδοχο του πολύ μέτριου έως κακού “Babylon”. Η τελευταία κυκλοφορία με έβαλε σε σκέψεις και στο να πω ότι οι χρυσές εποχές της μπάντας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το “Golgotha” μάλλον επιβεβαιώνει τους φόβους μου.
Ήμουν τυχερός να δω τους W.A.S.P. φέτος στο Bang Your Head! και διαπίστωσα ότι το συγκρότημα πλέον κρατιέται μόνο από το ένδοξο παρελθόν του. Ένας απλά τίμιος Blackie να προσπαθεί να ερμηνεύσει τους παλιούς ύμνους και να περιβάλλεται από 3 πολύ καλούς μουσικούς. Το “Golgotha” κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Προσπαθεί μάταια να κρατηθεί από το παρελθόν με αρκετά κομμάτια να έχουν ως σημείο έναρξης παλαιότερους ύμνους (“Wild Child”, “The Idol”).
Όταν είχε κυκλοφορήσει το “Last Runaway” είχα ελπίδες ότι μπορεί οι W.A.S.P. να κάνουν μια δυναμική επάνοδο. Δυστυχώς με την κυκλοφορία και του δεύτερου δείγματος, του “Scream”, οι κακές φωνές μέσα μου απλά άρχιζαν να φωνάζουν πάλι. Το “Golgotha” είναι ένας πολύ μέτριος δίσκος τελικά. Και να πούμε ότι ξεπερνάμε τις τρομακτικές ομοιότητες του “Scream” με το “Wild Child” και ότι τα “Last Runaway” και “Shotgun” δίνουν ένα δυναμικό ξεκίνημα στο δίσκο, τα υπόλοιπα κομμάτια εκτός της καταπληκτικής μπαλάντας “Miss You” και του “Slaves Of The New World Order”, μόνο ως fillers μπορώ να τα χαρακτηρίσω. Άντε να πεις ότι και το ομώνυμο “Golgotha” ξεφεύγει κάπως από όλη την μετριότητα.
Ο Blackie είναι αρκετά μέτριος, αλλά τουλάχιστον το προσπαθεί. Η υπόλοιπη μπάντα είναι σε πολύ καλά επίπεδα, ειδικά με τον Doug Blair να κάνει την κιθάρα να κελαηδάει. Από εκεί και πέρα τι άλλο να κάτσεις να σχολιάσεις; Την παραγωγή; Προφανώς είναι καλή. Το θέμα είναι ότι αν είναι να περιμένουμε 6 χρόνια για να ακούσουμε μια μετριότητα που αναμασάει τις παλαιότερες ιδέες των W.A.S.P., καλύτερα ο Blackie να μην το προσπαθεί άλλο. Υπάρχουν καλά κομμάτια, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να μην τα συγκρίνω με το παρελθόν των W.A.S.P. To “Golgotha” είναι απλά λίγο καλύτερο από το “Babylon” και μάλλον εκεί κλείνει το όλο θέμα. Μόνο με ένα θαύμα πιστεύω ότι ο Blackie θα μπορέσει πάλι να παράγει κάτι το ενδιαφέρον πλέον. Εκτός, αν για τα λεφτά και μόνο, κάποτε υπάρξει η επανασύνδεση. Η κυκλοφορία θα αρέσει μόνο στους hardcore οπαδούς της μπάντας.
5 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
OPTION B
Μετά από απουσία έξι ολόκληρων ετών, η ανακοίνωση ενός νέου full-length album από τους WASP μόνο ανυπομονησία θα μπορούσε να προκαλέσει στους fans της μπάντας. “Golgotha”, λοιπόν, τιτλοφορείται η Νο 15 κυκλοφορία των Καλιφορνέζων με 9 ολοκαίνουργια τραγούδια, τα οποία, όπως γίνεται αντιληπτό από το εξώφυλλο του album και τον τίτλο του, σχετίζονται με τη θρησκεία.
Το concept του album αποτελεί ηχητικά ένα κλασικό album των WASP, που δεν έχει ωστόσο την αίγλη των παλαιών κυκλοφοριών του συγκροτήματος. Διαφοροποιημένο σε σχέση με τον προκάτοχό του, “Babylon”, με εξαίρεση ωστόσο το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο, το ‘Scream’, το οποίο θυμίζει αρκετά το ‘Crazy’, τουλάχιστον είναι ένα σκαλί πιο πάνω από το πάρα πολύ κακό προηγούμενο album τους. Τα ‘Last Runway’ και ‘Fallen Under’ θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι κάπως γλυκανάλατα, ενώ από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ξεχωρίζει κάποιο. Ίσως να αποτελούσε εξαίρεση το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο με τις μελωδίες στις κιθάρες και τις μελωδικές του γραμμές προσπαθεί να θυμίσει κάπως τις παλιές καλές εποχές του συγκροτήματος. Για τη γνωστή και απαραίτητη – ίσως – μπαλάντα του δίσκου, το ‘I miss you’ δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι, αφού οι WASP δεν έχουν αφήσει το κοινό τους ποτέ απογοητευμένο όσον αφορά σε τέτοιου είδους συνθέσεις. Ωστόσο, ένα τραγούδι δεν είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί ως καλός ένας δίσκος.
Συνολικά, πρόκειται για έναν πολύ μέτριο δίσκο που όχι μόνο δεν έχει να δώσει κάτι το ιδιαίτερο, ειδικά μετά από έξι χρόνια αναμονής, αλλά αντίθετα λυπεί με το αποτέλεσμά του. Σαφέστατα δεν περιμέναμε ένα δίσκο που να μπορεί να συγκριθεί με τη χρυσή δεκαετία της μπάντας, αλλά σίγουρα ότι ένα δίσκο που μόνο ως μετριότητα μπορεί να χαρακτηρισθεί. Με εξαίρεση κάπως το ομώνυμο τραγούδι, τα υπόλοιπα είναι επιεικώς μέτρια για ένα συγκρότημα τέτοιας κλάσης, καθώς όλα τα τραγούδια σχεδόν ακούγονται το ίδιο επίπεδα, χωρίς εκρήξεις, τόσο ώστε να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ανήκουν στο πεδίο της hard rock και όχι της old-school metal σκηνής που επάξια εκπροσωπούσαν οι WASP. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα, η απογοήτευση από την κυκλοφορία αυτή είναι μεγάλη και αντανακλάται στο βαθμό.
4,5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
