Το να είσαι πρωτότυπος σε ένα χώρο όπως το melodic rock είναι αδύνατο έως ακατόρθωτο. Το μόνο λοιπόν που μένει για ένα νέο συγκρότημα 80s melodic/AOR ύφους είναι η ποιότητα που μπορεί να προσφέρει με αυτά που του δίνονται. Αυτό φυσικά προσπαθώντας να παραμείνει όσο το δυνατόν πιστό σε μία δεκαετία που -ασχέτως τι μουσική ακούς- οφείλεις να τη σεβαστείς. Βέβαια όλες αυτές οι παράμετροι και τα εμπόδια για τους Midnite City φαντάζουν τόσο δύσκολα όσο το να βγάλουν το σκύλο τους βόλτα.
Οι Άγγλοι rockers είναι καταδικασμένοι να επιτύχουν για τον πιο απλούστατο λόγο. Πρόκειται για άτομα που δείχνουν ότι είναι άριστοι γνώστες αυτής της σκηνής. Και δε μιλάω για τις πάμπολλες αναφορές σε Bon Jovi χρυσής εποχής που έτσι κι αλλιώς θα ήταν μονόδρομος. Όχι. Μιλάω για πιο εν τω βάθει ακούσματα, τα οποία είναι γνωστά για όσους έχουν ασχοληθεί παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται. Το “There Goes The Neighbourhood” είναι εκείνος ο δίσκος που ξεχειλίζει εφηβικό πνεύμα, ανεμελιά και ξεγνοιασιά, ενώ δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να ποδοπατήσει το “true metal” στερεότυπο που ανέκαθεν τασσόταν εναντίον του. Όπως και τότε όμως, έτσι και σήμερα αυτό το album δε δείχνει να δίνει ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που το ενδιαφέρει είναι απλά να περάσεις καλά και να νιώσει τα θετικά vibes που σου βγάζει.
Επιπλέον μέσα απ’ όλο αυτό ξεπηδάνε και κάποια τραγούδια, μερικά εκ των οποίων δε διστάζω καθόλου να τα θεωρήσω σχεδόν ισάξια με mainstream ύμνους των Danger Danger, Strangeways, Stage Dolls (είπαμε, οι τύποι ξέρουν) ή ακόμα και των χαμένων Signal του Mark Free. Η παραγωγή είναι όσο μοντέρνα πρέπει, χωρίς να απομακρύνεται από την original προσέγγιση. Ακόμα και ο τρόπος που έχει στηθεί όλο το tracklist παραπέμπει ευθέως σε κλασικό δίσκο radio-friendly νοοτροπίας. Δυναμικό ξεκίνημα με τη διπλέτα “Here Comes The Party” και “Give Me Love“, κλασική AOR μπαλάντα για να σπάσει ο πάγος με “You Don‘t Understand Me” όπου τα synthesizers έχουν τον πρώτο λόγο, up-tempo μελωδίες με στίχους που ξεχειλίζουν αισιοδοξία στα “Life Ain‘t Like This On The Radio” και “We‘re Gonna Make It“, όλα ποτισμένα με το φίλτρο της αιώνιας νιότης και όλα με full πιασάρικα refrains που σου κολλάνε στο κεφάλι, αν όχι με την πρώτη, σίγουρα με τη δεύτερη ακρόαση. Το αποκορύφωμα του εμπορικού chorus (στα όρια του pop rock) εντοπίστηκε πανεύκολα πάντως στα “Hard To Get Over” και “Takes One To Know One“, ειδικά στο δεύτερο λόγο των εξαιρετικών backing vocals. Φωνητικά δε συνάντησα κανένα παράπονο, καθώς η χροιά του Rob Wylde ναι μεν χρωστάει πολλά στον Jon Bon Bovi και τον Joe Elliott, έχει μάθει όμως να την αυξομειώνει ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστοτε κομματιού χωρίς να γίνεται μια απλή κόπια. Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά ολόκληρα για τις ευχάριστες εντυπώσεις που μου άφησε αυτός εδώ ο δίσκος. Συγγνώμη όμως, αλλά έχω ένα μαλλί να ψεκάσω με λακ.
Τελευταίος έλεγχος για να σιγουρευτούμε ότι τα έχουμε όλα. Ξεχασμένες Def Leppard ή Warrant κασέτες στη ντουλάπα: check! Κατάλοιπα μίας νοσταλγικής εποχής: check! Γυαλιστερή Ferrari Testarossa F110 χρώματος κόκκινου: check! Κομμάτια φτιαγμένα για ξέφρενα party: check! Μελωδία που δεν πλησιάζει τόσο συχνά στο original υλικό: check! Όλα έτοιμα λοιπόν για το μελωδικό ταξίδι στο χρόνο που πρόκειται να βιώσεις, αρκεί να βάλεις την πολύχρωμη χρονομηχανή ονόματι “There Goes The Neighbourhood” να παίζει τέρμα στη διαπασών. Άτιμα 80s.
8,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
