Κάπου μεταξύ neofolk και αφηγηματικών μελοποιημένων κομματιών μοιάζει να κινείται το νέο album των Sol Invictus που φέρει τον τίτλο “Necropolis”, ο οποίος αποτελεί τον δέκατο πέμπτο συνολικά της μπάντας καθώς και διάδοχο του προ τριετίας “Once Upon A Time”. Ο δίσκος αναφέρεται στο Λονδίνο και σε αρκετά σημεία αναφοράς αυτής της πόλης κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της, όπως στον Μαύρο Θάνατο (βουβωνική πανώλη) που οδήγησε αρκετά εκατομμύρια πολιτών στον θάνατο τη διετία 1665-1666, στον σταθμό μετρό Necropolis Railway που οδηγεί στο Brookwood Cemetary, σε όλους εκείνους που διέπραξαν εγκλήματα.
Η αφήγηση που χρησιμοποιείται και σε αυτόν τον δίσκο δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο, με χαρακτηριστικό το κομμάτι ‘Nine Elms’, που όμως συνολικά κινείται κάτω του μετρίου. Καταρχήν, είναι αρκετά μεγάλο σε διάρκεια το χορωδιακό άνοιγμα του δίσκου, χωρίς να χρειάζεται, αφού δεν προσδίδει κάτι στην όλη ατμόσφαιρα του δίσκου. Τα κομμάτια είναι πολύ μικρά σε διάρκεια, χωρίς να έχουν κάποια συνοχή μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά: λυρικές μελωδίες, μελαγχολία, ηρεμία, αλληλεπικαλυπτόμενες αντρικές και γυναικείες φωνές με πολύ ήρεμους folk ρυθμούς. Ωστόσο, από τον δίσκο δε φαίνεται να ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι, ή έστω να μένει στο μυαλό του ακροατή μετά το πέρας της ακρόασης του δίσκου. Επίσης, όλη αυτή η μελαγχολία που διακρίνει τον δίσκο, αν και απόλυτα συνυφασμένη με το ύφος της μπάντας και με το θέμα που πραγματεύεται σε αυτή τη δουλειά της, κάπου καταντά ομοιογενής και κουραστική, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, χωρίς κάτι να οδηγεί στην επιθυμία να ακούσεις εκ νέου το album.
Συνολικά, πρόκειται για μία αρκετά μέτρια δουλειά από τους Sol Invictus. Μετά την ακρόαση απλά δεν υπάρχει κάτι να θυμάσαι, εκτός από τη γενική βαριά και μελαγχολική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στον δίσκο. Ενδιαφέρον το θέμα της νέας κυκλοφορίας της μπάντας, τεχνικά πάρα πολύ καλή, αλλά κάπου η εκτέλεση των κομματιών παρουσιάζει προβλήματα ως προς την συνοχή της.
5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
