Οι Arya είναι ένα συγκρότημα με έδρα την Ιταλία, ξεκίνησαν το 2015 και προσπαθούν μέσα από πολλές δυσκολίες να παρουσιάσουν τα συναισθήματα και τις προσωπικότητές τους. Ο Luca Pasini και ο Simone Succi παίζουν έντονα, δυναμικά και πολύπλοκα. Η μουσική τους αφηγείται προσωπικές ιστορίες και θέματα των μελών της που έχουν να κάνουν με την απελπισία, την απογοήτευση και την αδυναμία συσχέτισης με άλλους.
Η μπάντα ακολουθούσε πάντα μια ισχυρή στάση DIY για όλους τους τομείς από την παραγωγή έως τη μίξη, τα εξώφυλλα και την προώθηση της μουσικής τους.
Μετά την κυκλοφορία τριών albums, των “In Distant Oceans” (2015), “Dreamwars” (2017), “Endesires” (2018) και του EP “Zero” (2019), το συγκρότημα κυκλοφορεί το τέταρτο έργο του με τίτλο “For Ever”.
Μέσα από την μουσική τους σε αυτά τα έντεκα νέα κομμάτια βλέπουμε έναν τεράστιο αριθμό επιρροών και την μίξη πολλών διαφορετικών ειδών όπως metal, grunge, jazz, shoegaze, ambient και indie pop. Το μοναδικό θετικό που θα ακούσετε εδώ είναι τα φωνητικά της Virginia Bertozzi που γοητεύουν και κερδίζουν τις εντυπώσεις. Στα αρνητικά η πολυπλοκότητα των συνθέσεων και η ανάμειξη κάποιων ειδών που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Υπάρχει το “Like Insects, Meat” όπου η μίξη noise με ambient φωνάζει να πάμε παρακάτω.
Ακόμη χειρότερα, στο “Survivor Syndrome” κυριαρχεί jazz με ambient που στη συνέχεια κατακλύζεται από παράφωνα στοιχεία progressive metal, ειλικρινά βαρέθηκα τη ζωή μου ακούγοντάς το. Στα “Easter Day 2018”, “Roma” και “Lost War Song” ένας μουσικός αχταρμάς και μια ψυχεδελική παράνοια μπλέκουν jazz με ακραία φωνητικά και ηρεμία με επιθετικότητα δημιουργώντας μια κυκλοθυμική σύνθεση. Κάποιες διάσπαρτες καλές στιγμές δεν μετριάζουν το μαύρο χάλι που άκουσα.
Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει της μόδας πολλά συγκροτήματα να ανακατεύουν διαφορετικά είδη παρουσιάζοντας το σαν κάτι το πρωτοποριακό. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν βγάλει καλό αποτέλεσμα και δυστυχώς οι Arya δεν ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία. Δημιούργησαν έναν απογοητευτικό και πολύ κουραστικό δίσκο. Θα τους πρότεινα να ακολουθήσουν την άγρια πλευρά τους, προσθέτοντας ατμοσφαιρικές στιγμές ή να το γυρίσουν σε ambient ή μονάχα σε jazz. Έμπλεξαν τα μπούτια τους στο βωμό του πρωτοποριακού τους μουσικού οίστρου.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψω τη μουσική τους καθώς συγχωνεύουν τα μισά μουσικά είδη που υπάρχουν. Ο ψυχικός τους κόσμος βρίσκεται σε σύγκρουση τα τελευταία χρόνια και όλο αυτό βγαίνει προς τα έξω μέσα από τις συνθέσεις τους παρουσιάζοντας έναν πολύ μπερδεμένο και χωρίς ταυτότητα δίσκο. Καλά τα πειράματα αλλά δεν έχουν επιτυχία πάντα!
3/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
