Δυο πράγματα: 1. Progressive Melodic Death Metal 2. Φινλανδία. Ένα ηχόχρωμα που αρχικά μου θύμισε τους αγαπημένους μου Evergrey και μελωδίες που μου μετέδωσαν και με το παραπάνω την ατμόσφαιρα που ήθελα. Το “Blindsighted” διέφερε από το εισαγωγικό “The Unknown Presence”, τουλάχιστον στην αρχή. Αυτό που παρατήρησα από την πρώτη στιγμή είναι τα πολύ εκλεπτυσμένα harsh φωνητικά. Συνήθως τέτοιου τύπου φωνή με δυσκολεύει στην ακρόαση όμως η μελωδία που ερχόταν και έδενε με τα καθαρά φωνητικά ήταν εξαιρετική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “The Wakening”, το τρίτο κομμάτι του δίσκου που συνέχισε να με κρατάει καθηλωμένη στην καρέκλα μου. Στη συνέχεια έρχεται το “Edge Of Machinery” και ακολουθώντας την παράδοση των προηγούμενων ξεκινάει με μια σκοτεινά μελωδική διάθεση που στην πορεία αποκτά έναν πιο groovy αέρα. Όπως και τα υπόλοιπα «αδερφάκια» του, και αυτό το παιδί των Damnation Plan είχε ένα πολύ ωραίο refrain που εύκολα μπορούσε η μελωδία να σου μείνει. To “Walk Of Illusion” μου έφερε στο μυαλό κάτι από Slipknot μέχρι να μπουν τα καθαρά και να πέσει το tempo. Δεν ξέρω τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό… Πάντως το κομμάτι ξεχώριζε (όπως και όλα τα υπόλοιπα), κάτι που τον τελευταίο καιρό σπάνια συναντάς. Φυσικά θα έκανε την εμφάνισή της και η μπαλάντα της βραδιάς, με το “Ashes” μουσικά να είναι κάπου στο μέτριο και η πρωτοτυπία να έχει χαθεί κάπου στο δρόμο. Γενικά από το πρώτο δευτερόλεπτο μου έφερε στο μυαλό τουλάχιστον μια πεντάρα μπαλάντες που ερωτοχτυπημένη άκουγα στο λύκειο. Δυστυχώς, παρόλο που το πρώτο μέρος του δίσκο με κέρδισε, τελικά παρατήρησα μια έλλειψη έμπνευση κάπου από τη μέση και μετά. Οι ιδέες ωραίες αλλά το μοτίβο επαναλαμβανόμενο: «Ένα ωραίο εισαγωγικό riff, βρώμικα φωνητικά για κουπλέ, και ο συνδυασμός βρώμικων/καθαρών για ρεφραίν. Ένα ακόμα πλην, ο ήχος! Για κάποιο λόγο μου φάνηκε ότι δεν απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο τη δύναμη που είχαν τα κομμάτια. Ανάμεικτα συναισθήματα μια ακόμη φορά.
6/10
Ντένια Παλαιολόγου
