Οι Ιταλοί παρόλο που υπάρχουν από το 1998 στο χώρο, βρίσκονται μόλις στο τρίτο τους album για άγνωστους λόγους, κάτι που προσωπικά το θεωρώ κρίμα, μιας και οι death metallers σε αυτό το δίσκο δείχνουν ότι έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από ότι η μέση μπάντα που θυμήθηκε τώρα ότι υπάρχει.
Σε πρώτη φάση, αυτό που με εντυπωσίασε είναι η ομορφιά του εξωφύλλου. Παρ’ όλο που για μια ακόμα φορά το θέμα είναι σατανικό (προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το θέμα στη μουσική μας έχει κουράσει χρόνια τώρα) δε μπορείς παρά να μη θαυμάσεις τη δουλειά που έχει γίνει. Προφανώς όμως το εξώφυλλο από μόνο του δε θα σήμαινε τίποτα αν δεν υπήρχε η μουσική. Αυτό που ξεχώρισα στο death metal των Ιταλών είναι ότι ενώ πραγματικά, δε λέει να ηρεμήσει στιγμή, με τον drummer-μηχανή Davide Cazziol να μη σταματάει τα blastbeats (πραγματικά νομίζω ότι κάτι πρέπει να ήπιε στις ηχογραφήσεις ο άνθρωπος), οι συνθέσεις έχουν αρχή, μέση και τέλος, ενώ η λιγοστή μελωδία που ακούμε αραιά και που κάνει πιο ενδιαφέρον το πακέτο.
Προσωπικά διακρίνω μια επιρροή από τους Immolation (ακούστε για παράδειγμα το α-λα “Glorius Epoch” κλείσιμο στο “The Stumbling Block”) αλλά και από μπάντες από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου, κυρίως όμως από Immolation καθώς ο δίσκος έχει αρκετά από αυτά τα σκοτεινά leads που είναι χαρακτηριστικά της μουσικής των Αμερικανών. Γενικά υπάρχει μια υποβόσκουσα black metal ατμόσφαιρα στο album, και σε συνδυασμό με όλη τη βία, κάνει το αποτέλεσμα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.
Θα ήθελα η μπάντα να πάρει πιο σοβαρά αυτό που κάνει γιατί αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από την ακρόαση του “The Sixth Hour” αυτό είναι ότι το συγκρότημα έχει πολλές δυνατότητες, που είναι κρίμα να τις αφήσει αναξιοποίητες. Ελπίζω σε ένα νέο δίσκο σύντομα. Προς το παρόν πάντως, πάω να ξαναβάλω αυτόν εδώ.
7,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
