Το ελληνικό power trio Thelemite δημιουργήθηκε το 2010 και έκτοτε είχε κυκλοφορήσει μόνο ένα promo την περασμένη χρονιά. Φέτος, και αφού βρήκαν δισκογραφική στέγη στην – επίσης δική μας – Steel Gallery Records, κυκλοφορούν το επίσημο ντεμπούτο τους, με τίτλο “Slave To Desire”. Ακούγοντάς το, διακρίνουμε εύκολα πολλές επιρροές στον ήχο του. Επικρατέστερη θα έλεγα πως είναι η νεοκλασική Malmsteen κιθάρα (κυρίως στον τρόπο σολαρίσματος). Από κει και πέρα έχουμε riffs βασισμένα στο prog ύφος των Dream Theater, ερμηνείες του Johnny Nightelf που μαρτυρούν λατρεία προς Don Dokken (μετά πάμε προς Ozzy μεριά αλλά για διαφορετικούς μουσικούς λόγους) αλλά και μία γενικότερη μεταμοντέρνα power ατμόσφαιρα.
Βάζοντάς τα όλα μαζί και απομονώνοντας τα διάφορα effects των πλήκτρων που σου προσδίδουν μία πιο σκοτεινή αισθητική, το “Slave To The Desire” είναι στην ουσία ένα album καθαρής heavy metal προελεύσεως. Προσπαθεί ανά σημεία να μιμηθεί λίγο Dokken (βλέπε “Save Your Soul”, “Forever”) με τον οικείο Lynch-oriented ρυθμό και τα δεύτερα φωνητικά, όμως δεν ενοχλεί. Όλα καλά μέχρι εδώ. Και σε αυτό το σημείο οι Thelemite σου ανατρέπουν όλα τα δεδομένα με ένα “Veils Of Vertigo”. Κλασική doom εισαγωγή εμπνευσμένη από Candlemass και συνέχεια με Black Sabbath στα refrains. Η doom ατμόσφαιρα από τα μισά του δίσκου φαντάζει να είναι απαραίτητη, εξαρτώμενη καθαρά από τις μπασογραμμές.
Και κάπου εδώ συνειδητοποιείς πως αν και οι Thelemite έχουν πολύ καλές ιδέες, ωστόσο διαθέτουν μία αχρείαστα μεγάλη ποικιλία. Για παράδειγμα, μέρη του instrumental “Excidium Lucifer” είναι αρκετά παρόμοια με εκείνα του “Stairway To Heaven”, ενώ οι Rush είναι παρόντες σε κάθε νότα του “Back Home”. Και προ ολίγου μιλούσαμε για Dokken και heavy metal! Νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω. Χωρίς να μακρηγορώ, το “Slave To Desire” δεν είναι σε καμία περίπτωση ανάξιο ακρόασης. Απλά μπερδεύει πολύ, λόγω μίας απόλυτα δικαιολογημένης έλλειψης στη μουσική τους ταυτότητα. Αν κατασταλάξουν σε ένα συγκεκριμένο είδος, νομίζω πως ο δεύτερος δίσκος τους θα ηχεί πολύ πιο ευχάριστα.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
