Τα project που κυκλοφορεί με το κιλό η Frontiers Music μου έχουν δημιουργήσει PTSD (σ.σ.: διαταραχή μετατραυματικού στρες). Εννέα στα δέκα είναι χάλι μαύρο. Μια στις τόσες κάτι από αυτά είναι αξιόλογο και κατά συνέπεια η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Βλέποντας το ντεμπούτο των The Erinyes στο γραμματοκιβώτιο μου αναστέναξα μελαγχολικά.
Οι «Ερινύες» λοιπόν είναι τρείς τραγουδίστριες. Η Justin Daae (Elyose), η Mizuho Lin (Semblant) και η Nicoletta Roselini (Walk In Darkness/Kalidia). Από τις τρεις ξέρω μόνο την Nicoletta. Οι τρεις αυτές κυρίες ενώνουν τις δυνάμεις τους και κάτω από την καθοδήγηση του Aldo Lonobile (σ.σ.: σύνθεση και παραγωγή) παρουσιάζουν το ντεμπούτο τους, το οποίο κατά τα λεγόμενα της εταιρίας είναι και concept.
Πριν ακούσω νότα ήμουν πεπεισμένος ότι είχα να κάνω με άλλη μια Nightwish wannabe κυκλοφορία. Ως έναν βαθμό είχα δίκιο. Κατά βάση το άλμπουμ είναι συμφωνικό metal. Όμως η διαφορά σε σχέση με τον ωκεανό από τέτοιες κυκλοφορίες είναι ότι υπάρχει αρκετή ποικιλία στις συνθέσεις. Έτσι έχουμε από αμιγώς ατμοσφαιρικές στιγμές όπως το μικρό και εναρκτήριο “Life Needs Love” μέχρι πιο Μaiden–ικες γραμμές στο “My Kiss Goodbye”. Έτσι στα σαράντα οχτώ λεπτά του το υλικό είναι ναι μεν αρκετά ομοιόμορφο αλλά συνάμα και αρκετά ποικίλο για να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή.
Θα πω την αμαρτία μου: δεν κατάλαβα πια τραγουδάει τι μιας και οι φωνές έχουν ναι μεν διαφορές, αλλά δεν είναι και διαμετρικά αντίθετες. Πάντως σίγουρα και η ύπαρξη τριών τραγουδιστριών βάζει ένα λιθαράκι στο τελικό αποτέλεσμα. Το άλμπουμ έρχεται με σχετικά καλή παραγωγή αν και ολίγον πλαστική στα αυτιά μου που ίσως και του στερεί ως έναν βαθμό την προσωπικότητα που θα μπορούσε να έχει.
Στο παρασύνθημα. Χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα είναι θετικό. Ελπίζω αυτό εδώ το project να έχει μέλλον και να μην είναι μια και μόνο κυκλοφορία μιας και θα ήθελα να ακούσω την εξέλιξη του ηχητικά.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
