Οι Ελβετοί παίζουν progressive black metal και αυτός ο δίσκος πρόκειται για το ντεμπούτο τους. Δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι πιο πριν, ενώ λίγα πράγματα είναι γνωστά για αυτούς. Βασικά τα μόνα που γνωρίζουμε είναι αυτά που μόλις έγραψα.
Αλλά ας περάσουμε στο ψητό. Αυτός ο δίσκος είναι μια κυκλοφορία για γερά στομάχια. Είναι ένα album διάρκειας μίας ώρας που στο πέρασμά του γκρεμίζει το οποιοδήποτε στερεότυπο υπάρχει για το είδος, τόσο για το μελωδικό όσο και για το ατμοσφαιρικό. Οι μελωδίες είναι περίεργες, σχεδόν «κακές» και η ατμόσφαιρα σε σημεία είναι αρρωστημένη. Δεν υπάρχει κάτι που να γίνεται «κανονικά» στο album αυτό, δεν υπάρχει καν η ρομαντικά μελαγχολική ατμόσφαιρα που συναντάμε στους συμπατριώτες τους Schammasch για παράδειγμα. Βασικά ο δίσκος ακούγεται σαν τους Wolves In The Throne Room περασμένους από τη μηχανή του κιμά με εμάς να ακούμε αυτό το «αλεσμένο» πράγμα που έχει μείνει. Αν δε, λάβουμε υπ’ όψη την ήδη βαριά ατμόσφαιρα που κατακλύζει τις κυκλοφορίες των Αμερικανών, περίπου πιάνετε το νόημα σχετικά με το τι συμβαίνει εδώ μέσα.
Βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό μιας και οι κιθαριστικές μελωδίες είναι εκεί, με το δικό τους τρόπο, ενώ υπάρχουν και αρκετά σημεία στο album που μπορείς να κοπανηθείς. Όλα αυτά όμως, γίνονται υπό το ανορθόδοξο πρίσμα των Ελβετών, μην περιμένετε κάτι φυσιολογικό εδώ γιατί δε θα το βρείτε. Προσωπικά μιλώντας, εγώ ήρθα απροετοίμαστος και ένιωσα το δίσκο να με κουράζει από ένα σημείο και έπειτα, ενώ αδυνατούσα και αδυνατώ να πιάσω την όλη ατμόσφαιρα που επικρατεί εδώ μέσα.
Βασικά δε θα το περιέγραφα σαν ατμόσφαιρα, αλλά χάος. Ατμοσφαιρικό χάος, αν αυτό βγάζει νόημα. Αν δε σας βγάζει νόημα, πιστέψτε με θα γίνει ξεκάθαρο αν ακούσετε το δίσκο.Για να μη το κουράζουμε το θέμα, αυτό εδώ είναι ένα album δύσκολο. Μπορεί να βγεις κερδισμένος, μπορεί και όχι. Εγώ ακόμα δεν ξέρω.
6/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
