Είναι από τις περιπτώσεις που λες πως τελικά η μπάντα έχει καταφέρει να κινηθεί και να βγάλει τόσες κυκλοφορίες. Ξεκίνησαν αρχικά ως Cacumen πριν από 46 χρόνια (!!!) στο Ingolstadt της Γερμανίας από το μοναδικό ιδρυτικό μέλος, τον κιθαρίστα Hans Ziller, που παραμένει ως σήμερα στις τάξεις της μπάντας, κυκλοφορώντας υπό το όνομα αυτό δυο ολοκληρωμένες δουλειές, ένα EP και ένα single. Άλλαξαν το όνομα τους σε Bonfire το 1986, έκαναν ένα μικρό διάλλειμα στο διάστημα 1992 – 1996 και έκτοτε επέστρεψαν ενεργά. Το “Temple Of Lies” αποτελεί την δέκατη πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά του σχήματος, η οποία διαδέχεται τον δίσκο “Byte The Bullet”, ο οποίος κυκλοφόρησε πέρυσι.
Με τον Hans Ziller να αναλαμβάνει την παραγωγή του “Temple Of Lies”, η οποία έγινε στα Flatliners Recording Studios στο Ingolstadt, έρχεται να μας παραθέσει μια συμπαθητική δουλειά, η οποία ακούγεται ευχάριστα. Η προσθήκη του Alexx Stahl είναι εξαιρετική, από την προηγούμενη κυκλοφορία ακόμα, αντικαθιστώντας τον σπουδαίο David Reece (ex–Accept), μιας και θεωρώ ότι καλύτερη επιλογή από αυτόν δεν υπάρχει, αλλά η κρίση ταυτότητας της μπάντας, από την μια στο hard rock ιδίωμα και από την άλλη να ανεβάζει ταχύτητες και να παίζει power metal, με ωθεί στα όρια της τρέλας!
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο δίσκος ξεκινά με το intro “In The Beginning”, στο οποίο συμμετάσχει ο Αμερικανός voice actor David Michael Williamson, με το ομώνυμο “Temple Of Lies” να ακολουθεί και να μπαίνει δυναμικά με ένα ala Primal Fear–ικό θέμα εποχής “16.6 (Before the Devil Knows You’re Dead)” (2009), όπου το επόμενο κατά σειρά κομμάτι, “On The Wings Of An Angel”, είναι ένας φόρος τιμής στο παρελθόν της μπάντας, όπως θεωρώ άλλωστε ότι είναι και το “The Way You Hate Me”. Το “Feed The Fire” αποτελεί εξαιρετική στιγμή μέσα στο δίσκο, μιας και είναι κομμάτι από αυτά που τα χαρακτηρίζουμε “arena anthem”, χάρη στις ωραίες του συγχορδίες και το “βαρύ” παίξιμο στις κιθάρες ενώ για εμένα ο συνδυασμός των “Stand Or Fall” και “I’ll Never Be Loved By You” αποτελούν hard rock Γερμανικής κοπής θα έλεγα. Στην μέση, παρά κάτι, του δίσκου έρχεται η πάρα πολύ ωραία μπαλάντα “Comin’ Home” ενώ το “Fly Away” τους Ολλανδούς θεούς Zinatra (σ.σ.: συγκεκριμένα είχε ένα vibe τύπου “The Great Escape” (1990) album). Ο δίσκος κλείνει με το “Crazy Over You”, το οποίο αποτελεί το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Alexx Stahl στο ρεφραίν, το κάνει να ακουστεί λίγο “cheesy”.
Αυτό που θα κάνει το δίσκο να περάσει απαρατήρητο από τον υποψήφιο αγοραστή σε κάποιο δισκοπωλείο στο κόσμο είναι το εξώφυλλο, αφού περιμετρικά παραθέτει στο “Immortals” των Firewind. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Hard rock παίζεις κύριε μου! Δεν είναι hard rock εξώφυλλο αυτό! Ελπίζω να βάλουν μυαλό σε επόμενη κυκλοφορία και να αλλάξουν βλέψεις στον τομέα αυτό. Κατά τ’ άλλα…
7.5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]