Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού Ρεπουμπλικάνους μεταλάδες. Οι Five Finger Death Punch (σ.σ.: στο εξής FFDP) δηλώνουν βροντερό παρόν με τον καινούριο τους δίσκο ονόματι “Afterlife”, ο οποίος αποτελεί τον διάδοχο του “F8” του 2020.
Αν και τους παρακολουθώ από την αρχή της καριέρας τους σχεδόν, η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα μετά την αποχώρηση του επί σειρά ετών κιθαρίστα τους, Jason Hook. Όντας ο lead κιθαρίστας τους απ’ το ντεμπούτο τους, το “The Way Of The Fist” (2007), η αποχώρησή του κάπου με θορύβησε. Ευτυχώς όμως ο αντικαταστάτης του, ο Andy James, αποδείχτηκε «λίρα εκατό» για το συγκρότημα.
Οι FFDP είναι απ’ τα συγκροτήματα που έχουν ευτυχήσει να έχουν προσωπικό ήχο αλλά και τεράστια επιτυχία απ’ τον πρώτο τους δίσκο. Αν και έχουν εννέα albums στο ενεργητικό τους, σε κανένα από αυτά δεν έχουν απογοητεύσει (σ.σ.: το ακούτε κύριοι Parkway Drive που μας κεράσατε πίκρα με το τελευταίο σας πόνημα;), ενώ μας έχουν προσφέρει πάρα πολλά φοβερά τραγούδια αλλά και προσθέτουν συνεχώς νέους οπαδούς (σ.σ.: κυρίως στις Η.Π.Α.) στις τάξεις τους.
Το “Afterlife” λοιπόν όπως θα καταλάβατε απ’ τα άνωθι γραφόμενά μου, είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία. Όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στο ρεπουμπλικάνικο metal τους, είναι εδώ. Τα riffs σκοτώνουν, οι μελωδίες τους σε κόβουν στα δύο και τα φωνητικά με την υπέροχη άρθρωση του Ivan Moody, είτε τα καθαρά, είτε τα ακραία, είναι για άλλη μια φορά το κερασάκι στην τούρτα. Οι στίχοι τους, που όπως πάντα απευθύνονται σε πρώτο ή δεύτερο πρόσωπο, αν και απλοί (σ.σ.: ίσως και απλοϊκοί σε στιγμές) σε κάνουν να πιάσεις τη ζωή απ’ τα μαλλιά και να αδράξεις τη μέρα!
Δεν ξέρω κατά πόσον οι μεταλάδες στην Ελλάδα ασχολούνται με τους FFDP (σ.σ.: έχω την εντύπωση ότι είναι κάπως παραγνωρισμένο το συγκρότημα στη χώρα μας), θεωρώ όμως ότι το “Afterlife” αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεκινήσουν να το κάνουν.
8/10
Στάθης Παντιώρας
[email protected]
