Όταν σας αναφέρουν την Βραζιλία, το doom metal δεν είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό, σωστά; Ισχύει, σε μουσικό επίπεδο η Βραζιλία είναι πασίγνωστη για την προσφορά της σε άλλα υποϊδιώματα της metal μουσικής. Οπότε, το γεγονός ότι οι The Cross προέρχονται από τη Βραζιλία και παίζουν doom, είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο.
Κάτι που είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο όμως, είναι πως το συγκρότημα υφίσταται από το 1990, με τη δισκογραφική παρουσία τους όμως να περιορίζεται μόλις σε 3 ΕΡ, ένα split και ένα live, με το ντεμπούτο να κυκλοφορεί μόλις το 2017, και το παρόν να είναι μόλις το δεύτερο album τους. Doom όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στο ρυθμό και τη συχνότητα δημιουργίας νέας μουσικής!
Στα καθαρά μουσικά όμως, έχουμε έξι κομμάτια που διαρκούν μια ώρα, με διάφορους guest, εκ των οποίων ξεχωρίζει ο αγαπητός Aaron Stainthorpe (My Dying Bride), με τη ραχοκοκαλιά του δίσκου να αποτελείται από παραδοσιακό doom με όλα τα κλισέ του και ιδιαιτέρως σκοτεινό, με τα φωνητικά όμως να φλερτάρουν συχνά με το death.
Σε μια τέτοιου είδους και ύφους κυκλοφορία, βέβαια, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι, ενώ το μόνο κομμάτι που βλέπουμε λίγους πειραματισμούς είναι το “Beyond The Walls Of Seth”, με κάποιες ανατολίτικες επιρροές να τονίζουν τη στιχουργική επιρροή. Γενικότερα, η σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου είναι αυτή που ξεχωρίζει και τον κάνει να σου τραβάει την προσοχή.
Γενικότερα όμως, είναι ένας δίσκος καλός μεν, τίγκα στα κλισέ δε. Δεν έχει τίποτα κακό, είναι καλός σε αυτό που πρεσβεύει, όμως έχει την ατυχία να βρίσκεται σε μια εποχή υπερκορεσμένη. Αν αυτός ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην αρχή της ύπαρξης του συγκροτήματος, τώρα θα μιλούσαμε τουλάχιστον για ένα υποτιμημένο διαμαντάκι. Τώρα, θα του δώσουν την προσοχή μονάχα οι απανταχού φανατικοί του doom metal.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
