Αν και ο Πορτογάλοι υπάρχουν από το 2001 μας παρουσιάζουν μόλις τώρα, έντεκα χρόνια μετά, το πρώτο τους full – length. Ατμοσφαιρίλα, μελωδίες, δυνατά riffs, brutal, καθαρά και «αιθέρια» φωνητικά όλα μαζί συνδυασμένα σε gothic ρυθμούς μπορούν να περιγράψουν λίγο από τους Painted Black. Αν και δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια εξέλιξης και νεωτερισμού στην σκηνή, οι Πορτογάλοι προσπαθούν να ξεφύγουν λίγο από τα πολύ κλασσικά πράγματα. Η κιθαριστική δουλειά είναι πολύ καλή καθ’ όλη τη διάρκεια, είτε καθαρά, ή μελωδίες, ή solos, ή riffs. Πίσω δεν πάει και ο τραγουδιστής ο οποίος σε όλες τις εκφάνσεις του είναι άψογος και δίνει την «νότα» και το συναίσθημα σε κάθε μέρος του κομματιού όπως απαιτεί η κάθε περίσταση. Η παραγωγή δεν είναι και πολύ καλή, δηλαδή ο ήχος δεν με ενθουσίασε καθόλου, πολύ μπουκωμένος, ενώ με την τόση ατμόσφαιρα, μελαγχολία και κατάθλιψη που επικρατούν στο δίσκο έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη να είναι πιο «ελεύθερα» τα πράγματα. Κατά τ’ άλλα αν και δεν είμαι μεγάλη οπαδός αυτής της σκηνής με ενθουσίασαν αρκετά οι Painted Black και για τους οπαδούς του είδους είναι σίγουρα ένας δίσκος που πρέπει να ακούσουν. Τελικά, τα outsiders της Ευρώπης έχουν ακόμα ελπίδες.
7/10
Tένια Λάρδα
