Κουράστηκα και μόνο που έγραψα το όνομα του συγκροτήματος και τον τίτλο του δίσκου. Με το prog rock δεν είμαστε και οι καλύτεροι φίλοι. Βλέποντας λοιπόν ονόματα και εταιρία δεν άργησα πολύ να κάνω τον συσχετισμό και να πω ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Βουρ στον πατσά!
Για να πω την αλήθεια αυτή την είναι η πρώτη επαφή με τους Ιταλούς. Όταν ακούς progressive και ένα συγκρότημα υπάρχει πάνω από πενήντα χρόνια στην σκηνή αργά η γρήγορα οι δρόμοι σου θα διασταυρωθούν. Έτσι και έγινε πριν αρκετά χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς, αλλά και το 2019 όταν είχα ακούσει και την προηγούμενη δουλειά τους.
Η επτάδα από την Ρώμη επιστρέφει με την δέκατη έκτη παρακαλώ δουλειά της. Ένα από τα μακροβιότερα σχήματα του χώρου δείχνει να μην έχει την διάθεση να βάλει νερό στο κρασί του και επιμένει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, τα concept άλμπουμ. εδώ όμως συναντάω και το πρώτο πραγματικό πρόβλημά. Τιμή τους το ότι επιλέγουν να τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα και μπράβο που έστειλαν και τους στοίχους μεταφρασμένους. Για μένα όμως είναι ένα αξεπέραστο πρόβλημα, να μην μπορώ να καταλάβω τι λέει ο τραγουδιστής, που ελάχιστα σχήματα μέχρι σήμερα με έχουν κάνει να το αγνοήσω σαν θέμα.
Στα της μουσικής. Οι Banco del Mutuo Soccorso θυμίζουν πιο πολύ ένα σχήμα κλασσικής μουσικής που πειραματίζεται με το prog rock παρά το αντίστροφο. Τίποτα το κακό με αυτό φυσικά. Και άλλοι τιτάνες του prog έχουν δοκιμάσει την τύχη τους σε τέτοιους πειραματισμούς στο παρελθόν. Αν σχήματα όπως οι Genesis, Jethro Tull και άλλοι είναι στις καθημερινές σας ακροάσεις τότε σίγουρα αξίζει να ακούσετε και αυτή εδώ την δουλειά. Πέρα όμως από την γλώσσα η διάρκεια του άλμπουμ είναι άλλο ένα μελανό σημείο. Δεκαπέντε συνθέσεις και εβδομήντα έξι λεπτά αργότερα βρήκα τον εαυτό μου κουρασμένο.
Αν το “Orlando” ήταν μια θεατρική παράσταση θα έλεγα ότι πέρασα καλά στην διάρκεια της αλλά στο τέλος κουράστηκα και δύσκολα θα την ξαναπαρακολουθούσα. Το ίδιο ισχύει με την μουσική της εκδοχή…
6.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
