Ένα ακόμα νέο σχήμα έρχεται να βάλει το λιθαράκι του στο αειθαλές heavy metal. Από την Σουηδία και συγκεκριμένα τη Ludvika έρχονται οι Ironbourne με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 2019 με τον δίσκο να κυκλοφορεί φέτος από την Pure Steel. Ακόμα μια φορά θα αναφέρω πως οτιδήποτε εμπεριέχει τις λέξεις “steel”, “true”, “swords” και λοιπά το αντιμετωπίζω με επιφύλαξη και μάλλον κάποια προκατάληψη. Όποτε ας δούμε τι γίνεται με την περίπτωση των Ironbourne.
Είναι προφανές ότι το όνομα Ironbourne και εν συνεχεία και το εξώφυλλο του άλμπουμ παραπέμπουν σε true, epic heavy metal καταστάσεις. Η πραγματικότητα βρίσκεται παρόλα αυτά κάπου στα ενδιάμεσα. Ο δίσκος κινείται στα πλαίσια του επικά επιμεταλλωμένου hard rock. Τι σημαίνει αυτό; Riffs που προέρχονται από το 70s hard rock αλλά κτισμένα υπό το πρίσμα της early heavy metal αισθητικής, κυρίως mid-tempo συνθέσεις και φωνητικά με βάθος που καταφέρνουν να δώσουν στο άλμπουμ το epic συναίσθημα.
Ο τραγουδιστής του σχήματος Torbjörn Andersson διαθέτει πραγματικά την κατάλληλη φωνή για το είδος. Χωρίς ίχνος γραφικότητας και με το απαραίτητο γρέζι του οδηγεί τις συνθέσεις ταξιδεύοντας τον ακροατή σε ομιχλώδη βουνά, Βαλχάλες και άλλα τέτοια όμορφα. Η σκανδιναβική θεματολογία φαίνεται άλλωστε και σε κομμάτια όπως το “Twilight Of The Gods”. Εξαιρετικοί στο “Varsel” με το μεγάλο, μελωδικό refrain το οποίο αποδίδει ιδανικά με τα αρπίσματα στην κιθάρα αλλά και στο πιο γρήγορο κομμάτι του δίσκου, το “Covenant”, όπου βγαίνει στην επιφάνεια η power metal πτυχή τους.
Τα hard rock ψήγματα είναι φυσικά παρόντα στο “The Dreamer”, ειδικά στον τρόπο απόδοσης των φωνητικών, ενώ συνυπάρχουν αρμονικά με το epic metal στο οκτάλεπτο “Year Of Judgement”. Η αχίλλειος πτέρνα του Ironbourne είναι κατά τη γνώμη μου η επαναληψιμότητα σε κάποιες ιδέες που υπάρχουν, ειδικά από τη στιγμή που τα κομμάτια κυμαίνονται σε μέσο όρο πέντε-έξι λεπτών. Επιπλέον, κάποιος μη συνηθισμένος σε παρόμοια ακούσματα πιθανόν να βρει τα φωνητικά σχετικά μονοδιάστατα.
Για πρώτο άλμπουμ οι Ironbourne παρουσιάζουν μια αρκετά καλή δουλειά για το είδος. Την εμπειρία την έχουν σίγουρα και αυτό αντικατοπτρίζεται στον δίσκο. Προσωπικά δεν είμαι γνώστης ή μεγάλος οπαδός του συγκεκριμένου ήχου, οπότε εάν κάλυψαν εμένα σε τουλάχιστον ικανοποιητικό βαθμό, δε βρίσκω λόγο οπαδοί των Grand Magus, Bathory, Candlemass, παλιών Saxon αλλά και Thin Lizzy να μη βρουν εδώ μια νέα μπάντα-πρόταση για να παρακολουθήσουν.
6,5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
