Ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα μας έρχεται από την Νάουσα, το όνομα αυτού Helgast το οποίο είναι ένα one-man project του Μέμου Βλάχου γνωστός ως Typhonas (Arcane Dread, Sulferon, ex-Impalement, ex-Moloch). Δημιουργήθηκε το 2002 με το όνομα Moloch όπου κυκλοφόρησε και έναν ομότιτλο demo την ίδια χρονιά. Το 2004 το άλλαξε σε Helgast και κυκλοφόρησε ένα EP με το τίτλο “The Maggot Tide”. Για τα επόμενα δεκατρία χρόνια υπήρξε μια στασιμότητα και δεν έχω πληροφορίες για κάποια κυκλοφορία. Όμως επέστρεψε δυναμικά το 2017 και έτσι τα τελευταία τρία χρόνια είναι πάρα πολύ παραγωγικά για το συγκρότημα. Από το 2017 μέχρι σήμερα κυκλοφόρησε τα “It Came From Beyond The Observable” (2017), “The Nameless Void” (2018), “Constellation” (2018) και “Art And Terror In The Arctic” (2019). Οι δίσκοι του στιχουργικά αντλούν έμπνευση από Lovecraft, sci-fi βιβλία και μυθολογία μεταξύ άλλων.
Σε μικρό χρονικό διάστημα κυκλοφόρησε και ο πέμπτος του δίσκος με τίτλο “The Caverns Of Kalte”. Από τον τίτλο διακρίνουμε και τις επιρροές του όπου κατά κύριο λόγο είναι επηρεασμένο από βιβλίο του Joe Dever. Το “The Caverns Of Kalte” ήταν το τρίτο βιβλίο της βραβευμένης σειράς Lone Wolf που δημιούργησε ο Joe Dever το 1984. Αρκετά πρωτότυπο μιας που δεν έχω δει κάποιον άλλο να ασχολείται με Lone Wolf. Ο δίσκος έχει διάρκεια σαράντα λεπτά και είναι σαρωτικός.
Με το καλημέρα το ομότιτλο κομμάτι “The Caverns Of Kalte” έχει ένα τόσο πιασάρικο ρυθμό που χωρίς υπερβολές, θες δε θες, θα σε παρασύρει σε headbanging. Τη σκυτάλη παίρνει το χαοτικό “Cave In”, ατέλειωτο σφυροκόπημα χωρίς λεπτό χαλάρωσης. Ακολουθούν τα “The Seven Curses”, “Hatemonger”, “Like Ambers In the Dark” και “Astrophobos” όπου εύκολα τα λες ο ορισμός του brutal death metal με τα όλα του. Ολόκληρος ο δίσκος είναι η επίτομη του ακραίου ήχου και δεν υπάρχει κομμάτι που να μην σου τραβήξει την προσοχή. Τα “Lurking Among The Stars” και “Dyatlov Pass Incident” είναι τα αγαπημένα μου με riffs ανεμοστρόβιλους που ισοπεδώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Ο δίσκος κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, προσφέροντας μας δύο διασκευές, τα “Zeroed” (Bolt Thrower) και “Black Magic” (Slayer).
Συνοψίζοντας με μια λέξη, αυτή θα ήταν «ενθουσιασμός» για αυτό που άκουσα. Είναι κρίμα συγκροτήματα σαν τους Helgast να μην έχουν κάποια εταιρεία από πίσω τους ώστε να τους βοηθήσει σωστά ώστε να πάρουν την αναγνώριση που τους αξίζει πραγματικά. Όσων τα ακούσματα ανήκουν στον ακραίο ήχο, επιβάλλεται να ακούσετε και να στηρίξετε αυτό το συγκρότημα.
9/10
Νίκος Λίλλης
