Ο Tim Bowness είναι γνωστός ως τραγουδιστής/συνθέτης των No–man, μια μακροχρόνια συνεργασία με τον Steven Wilson. Εκτός από την κυκλοφορία έξι στούντιο άλμπουμ και ενός DVD με τους No–man, ο Tim έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Alice, Banco De Gaia (βραβευμένους με το βραβείο Mercury), Robert Fripp, Peter Hammill και τον Phil Manzanera από τους Roxy Music. Στο πέμπτο solo άλμουμ του καλλιτέχνη, γίνεται ένα πανηγύρι από συνεργασίες, καθώς σε αυτό συμμετέχουν οι Peter Hammill (Van Der Graaf Generator), Andy Partridge (XTC), Kevin Godley (10cc), Colin Edwin (Porcupine Tree), Jim Matheos (Fates Warning/OSI), David Longdon (Big Big Train), ο συνθέτης Brian Hulse (Plenty), ο Αυστραλός τρομπετίστας Ian Dixon και οι drummers Tom Atherton και Dylan Howe. Συμμετέχουν επίσης οι Alistair “The Curator” Murphy, David K Jones, ο βιολιστής Fran Broady και ο Charles Grimsdale. Η μίξη του άλμπουμ έγινε από τον Steven Wilson και το mastering από τον Steve Kitch (The Pineapple Thief). Το καυστικό και εντελώς progressive/art rock εξώφυλλο, που θυμίζει πολύ Genesis δημιουργήθηκε από τον Jarrod Gosling.
Η ξεκάθαρη progressive αισθητική που υποδηλώνει το εξώφυλλο, προφανώς και εκφράζεται από τα 11 κομμάτια που βρίσκονται εδώ. Ο δίσκος έχει τεράστια ποικιλία και δε στερείται καθόλου ποιότητας. Έχει τις τέρμα ατμοσφαιρικές και ‘70s στιγμές του, όπως το “Rainmark”, με το Jim Matheos στην κιθάρα να θυμίζει David Gilmour, όλα αυτά με τη συνοδεία του Ian Dixon στην τρομπέτα. Έχει έναν πιο programming και ηλεκτρονικό ήχο, όπως στο “Not Married Anymore”, κάτι που έχει αναλάβει ο Brian Hulse, ο οποίος έχει συμμετοχή σε αρκετά κομμάτια του άλμπουμ, άλλοτε σε αυτό το ρόλο και στα synth/πλήκτρα και άλλοτε στην κιθάρα., όπως π.χ. στο πρώτο κομμάτι “I Go Deeper” ή στο ομώνυμο , μαζί με τον Jim Matheos.
Από τις πιο κιθαριστικές και χαρακτηρισιτκές στιγμές του άλμπουμ είναι το “It’s The World”, όπου συνεργάζονται οι Peter Hammill, Jim Matheos και Steven Wilson! Εγγυημένο prog αποτέλεσμα! Επιπλέον στοιχεία στο “Borderline”, αφού πέραν από το συνδυασμό των ήπιων τυμπάνων (Dylan Howe) που παραπέμπουν σε πιο ηλεκτορνικό ήχο, της τρομπέτας και τυο φλάουτου, ακούμε μέχρι και μελόντικα (David Longdon). Πολλά όργανα σε ένα κομμάτι δηλαδή. Άλλο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το “Ghostlike”, με τις πολύ ωραίες κιθάρες και τα solo να συνδυάζονται άψογα με την τρομπέτα.
Ο δίσκος σαφώς και έχει ποιότητα, όπως και πολλά στοιχεία που στα περισσότερα τουλάχιστον κομμάτια έχουν συνδυαστεί σωστά. Όμως, κάπου με κούρασε και ιδίως προς το τέλος ήταν σαν να ακούω το ίδιο πράγμα. Είμαι άνθρωπος που λατρεύει την ατμσόσφαιρα, αλλά εδώ παραέγινε η συγκεκριμένη δουλειά.! Κυκλοφορία που μάλλον απαιτεί κάποια ακούσματα παραπάνω και απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που είναι συνηθισμένοι σε παρόμοιο ήχο. Οι οπαδοί του Steven Wilson π.χ. θεωρώ ότι θα εκτιμήσουν παραπάνω το άλμπουμ. Οι υπόλοιποι ενδεχομένως και να κουραστούν και ίσως τον θεωρήσουν… “κοψοφλέβικο”. Βλέποντας τις τόσες πολλές συμμετοχές και το χαμό που γίνεται από αυτές, περίμενα ένα αρκετά καλύτερο αποτέλεσμα.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
