Ο γνωστός στα AOR λημέρια, Terry Brock (frontman των Giant και πάλαι ποτέ των Strangeways), επιχειρεί για δεύτερη φορά να μπει για τα καλά στο χώρο του μελωδικού rock, καθώς η τελευταία του απόπειρα το 2001 με το όχι και τόσο καλό Back To Eden δε στέφθηκε με την αναμενόμενη επιτυχία. Ο Terry όμως δεν το ‘βαλε κάτω. Τσίμησε τον κιθαρίστα παραγωγό-συνθέτη Mike Slamer (Seventh Key, ex-Slamer), δέχτηκε λίγη βοήθεια από τον παλιό του συνεργάτη στους Strangeways Ian Stewart, έκανε πιο κλασικό τον ήχο του και ιδού το αποτέλεσμα. Diamond Blue. Ένας δίσκος που κάνει μία βαθιά βουτιά στις απαρχές των 80’s, την εποχή της κυριαρχίας των Giant δηλαδή, χωρίς να ακούγεται ούτε για λίγο παλιομοδίτικος. Και πως θα μπορούσε άλλωστε όταν κομμάτια σαν το ομώνυμο, τα It’s You, Jessie’s Gone και Broken ηχούν τόσο φρέσκα και ταυτόχρονα τόσο διαχρονικά. Ο άνθρωπος ξέρει τι κάνει, όχι αστεία. Ίσως και να ευθύνεται αυτή η πολυδιάστατη χροιά που διαθέτουν οι φωνητικές του χορδές. Ποιος ξέρει; Όσο για το ρόλο του Mike Slamer, κρίνεται παραπάνω από σημαντικός και αυτό γιατί από τη μία κολλάει απίστευτα με τα φωνητικά του Terry και από την άλλη έχει καταφέρει να βγάλει μία έντονη δυναμικότητα χωρίς να παίξει σχεδόν ούτε ένα solo (μην ξεχνάτε, πρόκειται για melodic rock και όχι hard rock). Μη με ρωτάτε πως γίνεται αυτό. Μόνο εκείνος ξέρει. Πολύ καλύτερο του Back To Eden, το Diamond Blue θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως κάτι παραπάνω από ένα καλό rock album. Θα μπορούσα να πω πολλά αλλά φοβάμαι μη φανώ γραφικός. Οπότε ας περιοριστώ λέγοντας ότι είναι ένα album που ελπίζω (και πιστεύω) να δώσει -επιτέλους- στον Terry Brock την αναγνώριση που εδώ και τόσα χρόνια κυνηγάει. Όσο για μας τους αγοραστές, τώρα που το καλοκαιράκι έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του, αυτός ο δίσκος είναι ότι πρέπει, για παραλίες και μη.
7,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
