Ξέρεις τι; Είναι δύσκολο να μπεις καμιά φορά στην διαδικασία να κάνεις κριτική σε τέρατα όπως οι Scorpions, ειδικά από την στιγμή που δεν έχεις υπάρξει ποτέ τρομερά μεγάλος φίλος όλης τους της καριέρας, πόσο μάλλον από την στιγμή που έχεις «κενά» ως προς την δισκογραφία τους. Από την άλλη, τι μπορείς να πεις κακό ή αρνητικό για τέτοια μεγαθήρια της μουσικής, που είτε μας αρέσει είτε όχι η μουσική τους πορεία, η ποιότητα τους είναι πέραν κάθε αμφισβήτησης;
Η τελευταία επαφή που είχα μαζί τους ήταν στο κατά πολύ αγαπημένο μου “Humanity:Hour I” πίσω στο 2007 καθώς και με τον εξαιρετικό του προκάτοχο “Unbreakable” του 2004. Κάτι σε αυτή τους την μουσική προσέγγιση με κέρδισε τρομερά και τους έκανε να ακουστούν τρομερά φρέσκοι και ανανεωμένοι στα δικά μου αυτιά. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν είχα επαφή με την μετέπειτα δισκογραφία τους. Και να που έκαναν την ντρίπλα πάλι οι γερόλυκοι και έβγαλαν τον δίσκο αριθμό δεκαεννιά. Και όντως ο τίτλος του είναι ταιριαστός, το “Rock Believer” είναι ίσως ότι πιο σωστό για να περιγράψει το περιεχόμενο και την διάθεση της μπάντας.
Το album είναι γεμάτο μουσικά, με έντεκα κομμάτι στην κανονική του έκδοση και ακόμα πέντε στην deluxe. Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να πιάσω τα κομμάτια μεμονωμένα ή να σχολιάσω το κατά πόσο η κυκλοφορία έχει νόημα ή όχι. Μιλάμε για τους Scorpions, ο ήχος τους είναι συγκεκριμένος, σταθερός σε πολύ μεγάλο βαθμό και όπως προανέφερα πάντοτε ποιοτικός. Όχι δεν το βλέπω δογματικά, δεν θα μπορούσα για τους λόγους που προανέφερα στην αρχή, απλά κάποιες μπάντες δεν μπορούν να γράψουν κακή μουσική. Και όντως, το “Rock Believer” δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Είναι ένα πραγματικά ευχάριστο album, γεμάτο με καθαρό και ατόφιο rock, στο ύφος και με την σφραγίδα των Scorpions.
Ίσως να μην περιέχει κομμάτια τέρατα, ίσως να μην συγκρίνεται με τις μέρες της δόξας και να μην κερδίζει μια θέση δίπλα στις δάφνες των δισκογραφικών μνημείων που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν. Αλλά ρε φίλε, ο ρημαδιασμένος ο Klaus δεν γερνάει με τίποτα, η φωνή του, η παρουσία και το χρώμα της βασικά, είναι απαράλλαχτη. Ναι, έχει τετριμμένα και επαναλήψημα θέματα και μελωδίες και και…Ε και; Ποιος δεν έχει «ξεχειλώσει» και εκμεταλλευτεί τα δυνατά και χαρακτηριστικά του σημεία στην μουσική μας; Ξέρεις τι άλλο περιλαμβάνει ο δίσκος; Του Schenker και Jabs. Πως να πάει κάτι λάθος στα πλαίσια των συνθέσεων και των όποιων riff; Σταθερή αξία, ειδικά όταν αποφασίζουν να «σοβαρέψουν» και να βαρύνουν ή όταν τους τραβάει και τους παρασύρει η «γκρούβα». Το “Rock Believer” παράλληλα αποτελεί και το δισκογραφικό ντεμπούτο του Mikkey Dee με την μπάντα, μήπως πρέπει να επεκταθώ και στο παίξιμο ετούτου του τέρατος; Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως φέρνει έναν πιο κλασικό τόνο στην μπάντα και ίσως ένα πιο βαρύ όσον αφορά τις δυναμικές του.
Ας μην το κουράζουμε, ο δίσκος βρίθει Scorpions από παντού. Το ερώτημα δεν είναι αν είναι καλός δίσκος, το ερώτημα είναι αν σου αρέσουν οι Scorpions γενικά και αυτό που κάνουν από το 90 και μετά. Και το λέει κάποιος που ψιλό-χοντρό απεχθάνεται κάτι φάσεις τύπου “Wind Of Change” και τα συναφή. Και ας μην γελιόμαστε, κανένας δεν παίζει στο ύφος τους, είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν. Ακόμα και στις εντελώς cheesy στιγμές τους. Αναφορικά θα πω πως και μόνο για τα “Seventh Sun”, “Call Of The Wild” και το ανθεμικό ολίγον τι κλισέ μα παρόλα αυτά εξαιρετικό και κλασικό “When You Know (Where You Come From) κάποιοι θα επαναπαύονταν σε δάφνες για πάντα και θα τις ζητούσαν δικαιωματικά κιόλας. Τις τελευταίες περιοδείες να σταματήσουν μόνο οι Scorpions, σε όλα τα υπόλοιπα τα πάνε μια χαρά.
8,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
