Μου φαίνεται πως το Split πλέον έχει αρχίσει και γίνεται της μόδας, ή μάλλον και η οικονομική κρίση έχει βάλει το χεράκι της. Αλλά είναι και καλό γιατί φέρνει πολλούς, ίδιους ή διαφορετικούς καλλιτέχνες μαζί και οι οπαδοί του ενός μπορούν να ανακαλύψουν την μουσική του άλλου. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για ένα πολύ διαφορετικό μουσικό συναπάντημα καθώς στην μία πλευρά συναντούμε μια σκοτεινή ακουστική πλευρά των Rot in Hell και από την άλλη το noise project του Dwid Hellion. Αυτή η πλευρά των Rot in Hell πολύ μου άρεσε, γιατί κανονικά πρόκειται για ένα θανατηφόρο holy terror style hardcore σχήμα, αλλά σε αυτά τρία τραγούδια της πρώτης πλευράς μας παρουσιάζουν μια πιο σκοτεινή ακουστική folk, με μία μόνο ακουστική κιθάρα και φωνητικά, τα οποία είναι καταπληκτικά. Αν και επί των πλείστων ήρεμα ξεσπάνε βίαια σε κάποιες στιγμές και η αντίθεση που κάνουν με την ήρεμη μουσική από πίσω είναι τρομερή. Η άλλη πλευρά του Split δεν μου άρεσε καθόλου, δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το είδος αυτό, αν αυτό θεωρείται μουσική. Στα αυτιά μου ακούστηκε σαν 16 λεπτά απλού και άσκοπου θορύβου με κάποια samples και χωρίς κανένα νόημα. Δεν είναι για easy listening εννοείται, είναι πολύ σκληρό και απόκοσμο όλο αυτό. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τον λόγο ύπαρξης αυτού του μουσικού ιδιώματος. Πείτε με οπισθροδομική ή οτιδήποτε αλλά απλώς δεν. Σαν Split είναι έξυπνο που έχουν ενώσει δυο διαφορετικούς κόσμους και σίγουρα σε βινύλιο θα τα σπάει.
6/10
Τένια Λάρδα
