“Djent Is Not A Genre”, μία δήλωση που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, καθώς ποτέ δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμησή το συγκεκριμένο είδος, πιο πολύ σαν φασαρία μου ακουγόταν παρά σαν μουσική. Ο έβδομός δίσκος των Periphery λοιπόν με τον τίτλο “Periphery V: Djent Is Not A Genre” είναι ένα ακόμη πόνημα που κινείται μεταξύ του djent, του progressive metalcore και ίσως στα αυτιά μου και του screamcore.
Γενικά δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να κάνω την συγκεκριμένη κριτική καθώς μου ήταν πολύ δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένος όσο άκουγα τον δίσκο, συν το γεγονός πως κάθε ακρόαση του μου φαινόταν σαν ένας αιώνας. Η μουσική εδώ είναι αρκετά ιδιότροπή ενώ ακούγοντας το και πιο προσεκτικά, διαπιστώνει κάποιος πως ο δίσκος προσπαθεί να ενσωματώσει τον ήχο όλων των προηγούμενων κυκλοφοριών, να τα ανακατέψει όλα αυτά και να προσπαθήσει μα ς προσφέρει κομμάτια που ίσως τα θεωρήσουμε ως ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τον παρελθόν. Να με συγχωράτε, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι!
Οι δίσκοι και τα κομμάτια που γράφει από την αρχή της καριέρας του το συγκρότημα πάντα μου φαινόντουσαν ασύνδετα, σαν κάποιος να έπαιρνε διάφορες στιγμές έμπνευσης και να τις πέταγε μέσα σε ένα κομμάτι χωρίς να νοιάζεται αν ταιριάζουν, ή αν μπορούν να ακουστούν σαν κάτι ενιαίο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το “Periphery V…” , σαν να πήγαν και να έβαλαν ότι ηχογράφησαν τα τελευταία δύο χρόνια μαζί και να έκοψαν κάθε κομμάτι σε μία αποδεκτή διάρκεια και τέλος.
Η παραγωγή από την άλλη είναι πολύ καλή και δίνει στον δίσκο έναν όγκο που είναι ταμάμ για αυτό που θέλει να παρουσιάσει το συγκρότημα, αλλά δυστυχώς η μουσική εδώ δεν βοηθάει τόσο ώστε να αναδείξει και όλα τα υπόλοιπα. Μπορεί κάποιος που έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το είδος, εδώ να έχει εντελώς διαφορετική άποψη, αλλά η πλειονότητα θα γυρίσει το κεφάλι της και θα στραφεί σε άλλες μουσικές, πιο κατανοητές και λιγότερο ασύνδετες.
4/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
