Ακούγοντας το “Master of Hate”, δημιουργείται η εντύπωση ότι στη μουσική τους υπάρχουν δυο αντιφατικά στοιχεία. Από τη μια μεριά η μουσική τους, αρκετά ακραία, με γρήγορες ταχύτητες και καθαρόαιμες metal επιρροές, και από την άλλη φωνητικά εντυπωσιασμού, με κορώνες, ψιλές νότες και μια αίσθηση ότι ο τραγουδιστής όλη την ώρα παραπονιέται ή ακόμα και υμνεί κάτι το μεγαλειώδες. Θα μου πεις, πολλές μπάντες ενσαρκώνουν τέτοιου είδους διαθέσεις στα φωνητικά, αλλά κατά την άποψή μου, στο συγκεκριμένο είδος δεν ταιριάζει. Θα ήθελα, αν και οι δυνατότητες του frontman τους είναι τρομερές- να έχουν λίγη παραπάνω dark διάθεση για να κολλάνε με τη μουσική τους. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι, για να μη γίνομαι πολύ κακιά, καλό είναι να υπάρχουν τέτοιες φωνές γιατί σπανίζουν τραγουδιστές με αυξημένες δυνατότητες, αλλά μάλλον για άλλα συγκροτήματα και όχι για τους Desultor. Τέλος, αν και τα κομμάτια τους είναι πολύ προχωρημένα, τα περισσότερα κινούνται στο ίδιο ύφος κάτι που δε θεωρώ και προτέρημα. Θα ήθελα και κάποια έκπληξη, κάποια παραπάνω μουσική ανατροπή συνθετικά.
4/10
Ήλια Τσάρα
